วันจันทร์ที่ 30 กันยายน พ.ศ. 2556

Iranian President Faces Backlash Over US Visit

Iran's President Hassan Rouhani addresses the 68th United Nations General Assembly at UN headquarters, Sept. 24, 2013.
Iran's President Hassan Rouhani addresses the 68th United Nations General Assembly at UN headquarters, Sept. 24, 2013.

Israel's Netanyahu warns White House about Iran

FILE -This Sept. 1, 2013 file photo shows Israeli Prime Minister Benjamin Netanyahu during the weekly cabinet meeting in Jerusalem, Israel. Mortified that the world may be warming up to Iran, Netanyahu is taking an unpopular message to the White House and the United Nations this week: Don't be fooled by Tehran's new leadership. With the White House cautiously optimistic about its dialogue with Iran, the meeting on Monday, Sept 30, 2013 between Netanyahu and President Barack Obama could be tense. (AP Photo/Abir Sultan, Pool, file)
.

FILE -This Sept. 1, 2013 file photo shows Israeli Prime Minister Benjamin Netanyahu during the weekly cabinet meeting in Jerusalem, Israel. Mortified that the world may be warming up to Iran, Netanyahu is taking an unpopular message to the White House and the United Nations this week: Don't be fooled by Tehran's new leadership. With the White House cautiously optimistic about its dialogue with Iran, the meeting on Monday, Sept 30, 2013 between Netanyahu and President Barack Obama could be tense. (AP Photo/Abir Sultan, Pool, file)
 
JERUSALEM (AP) — Mortified that the world may be warming up to Iran, Israeli Prime Minister Benjamin Netanyahu is taking an unpopular message to the White House and the United Nations this week: Don't be fooled by Tehran's new leadership.

Netanyahu contends Iran is using conciliatory gestures as a smoke screen to conceal an unabated march toward a nuclear bomb.

He will deliver those strong words of caution — and fresh intelligence — in an attempt to persuade the U.S. to maintain tough economic sanctions and not allow the Islamic republic to develop a bomb or even move closer to becoming a nuclear threshold state.
With the White House cautiously optimistic about its dialogue with Iran, Monday's meeting between Netanyahu and President Barack Obama could be tense.

"I will tell the truth in the face of the sweet talk and the onslaught of smiles," Netanyahu said before boarding his flight to the U.S. on Sunday. "Telling the truth today is vital for the security and peace of the world and, of course, it is vital for the security of the state of Israel."

Israeli leaders watched with great dismay what they derisively call the "smiley campaign" by Iran's new president, Hassan Rouhani, last week. Rouhani delivered a conciliatory speech at the United Nations in which he repeated Iran's official position that it has no intention of building a nuclear weapon and declared his readiness for new negotiations with the West.

Capping off the visit, Rouhani and Obama held a 15-minute phone call as the Iranian leader was traveling to the airport. By the end of the call, the first conversation between the nation's leaders in 34 years, Obama was suggesting that a breakthrough on the nuclear issue could portend even deeper ties between the U.S. and Iran. U.S. and European diplomats hailed a "very significant shift" in Iran's attitude and tone.

For Netanyahu, such sentiments are nothing short of a nightmare.
For years, he has warned that Iran is steadily marching toward development of nuclear weapons, an assessment that is widely shared by the West because of Iran's continued enrichment of uranium and its run-ins with international nuclear inspectors.

The Israeli prime minister contends Rouhani's outreach is a ploy to ease international sanctions and buy time. Iran says its nuclear program is for peaceful purposes only.
Israel considers a nuclear-armed Iran an unacceptable threat, given repeated Iranian assertions that the Jewish state should not exist. Israel has a long list of other grievances against Iran, citing its support for hostile Arab militant groups, its development of long-range missiles and alleged Iranian involvement in attacks on Israeli targets in Europe and Asia.
On Sunday, Israel announced the arrest of a Belgian-Iranian businessman on espionage charges.

Netanyahu says the new Iranian leader must be judged on his actions, not his words. In the meantime, he says sanctions and other international pressure, including the threat of military action, must be increased. He has likened Iran to North Korea, which used the guise of international negotiations to secretly develop a nuclear weapon.

Netanyahu appears to enjoy widespread domestic support for his tough approach. Israel's Channel 10 TV released the results of a poll Sunday night showing that 78 percent of respondents don't believe Iran wants to resolve the nuclear problem. Fifty-nine percent said they do not think the U.S. will reach an agreement with Iran, while just 29 percent said they expect a resolution. The station did not say how many people were questioned or provide a margin of error.

Zalman Shoval, a former Israeli ambassador to the U.S. who now serves as an adviser to Netanyahu, said the prime minister would present Obama with "some very hard facts" based on intelligence showing that Iranian behavior has not changed.
Similarly, in his speech at the U.N., "he will make it very clear that Israel and the world at large should continue to be on guard," he said.

Over the years, Israel has issued shifting assessments of how close Iran is to producing a weapon. Last year, Netanyahu presented a cartoon diagram to the U.N. showing that Iran would enter the final phase of weapons production by mid-2013. Israel has since backed off that assessment.
Netanyahu's intelligence minister, Yuval Steinitz, said international pressure forced Iran to slow production.
While American officials are well aware of Israel's concerns, they say there are no plans to reverse the latest diplomatic push.

Two senior Obama administration officials said that the U.S. expects Israel to be skeptical about Iran's overture, and that the U.S. is similarly skeptical.
Obama will try to convince Netanyahu that the U.S. won't consider lifting sanctions until Iran takes concrete actions to show it is serious about a verifiable, transparent agreement, said the officials, who spoke on condition of anonymity because they were not authorized to discuss the matter with the media.

Obama will also seek to assure his Israeli counterpart that if the U.S. reaches a deal with Iran, it will ultimately advance Israel's security interests by resolving the nuclear issue without the need for military intervention.
Obama's bottom line remains that Iran can't be allowed to develop a nuclear weapon, the officials said.

Israel, though, wants the U.S. to establish clear "red lines" to prevent Iran from pressing forward with its nuclear program and moving toward threshold status — having the capability to build a nuclear weapon without actually possessing one. That scenario is unacceptable to Israel.

Netanyahu has laid out four demands: that Iran stop enriching uranium; that its stockpiles of enriched uranium be removed from the country; that a fortified underground enrichment facility be closed; and that Iran not make plutonium, another possible path toward nuclear weapons.

Eytan Gilboa, an expert on U.S.-Israel relations at Israel's Bar-Ilan University, predicted a "very difficult conversation" on Monday.
The Americans "like Rouhani. They think he represents a new policy, a new approach and therefore should be given at least a chance. Netanyahu's strategy is to say that this whole thing is a big hoax," Gilboa said. "There are no buyers for his message."
___

วันอาทิตย์ที่ 29 กันยายน พ.ศ. 2556

Special Report: Myanmar old guard clings to $8 billion jade empire

A hand-picker washes himself after searching for jade through rubble dumped by mining companies at a jade mine in Hpakant township, Kachin State July 7, 2013. REUTERS-Minzayar
HPAKANT, Myanmar | Sat Sep 28, 2013 9:48pm EDT
(Reuters) - Tin Tun picked all night through teetering heaps of rubble to find the palm-sized lump of jade he now holds in his hand. He hopes it will make him a fortune. It's happened before.
"Last year I found a stone worth 50 million kyat," he said, trekking past the craters and slag heaps of this notorious jade-mining region in northwest Myanmar. That's about $50,000 - and it was more than enough money for Tin Tun, 38, to buy land and build a house in his home village.
But rare finds by small-time prospectors like Tin Tun pale next to the staggering wealth extracted on an industrial scale by Myanmar's military, the tycoons it helped enrich, and companies linked to the country where most jade ends up: China.
Almost half of all jade sales are "unofficial" - that is, spirited over the border into China with little or no formal taxation. This represents billions of dollars in lost revenues that could be spent on rebuilding a nation shattered by nearly half a century of military dictatorship.
Official statistics confirm these missing billions. Myanmar produced more than 43 million kg of jade in fiscal year 2011/12 (April to March). Even valued at a conservative $100 per kg, it was worth $4.3 billion. But official exports of jade that year stood at only $34 million.
Official Chinese statistics only deepen the mystery. China doesn't publicly report how much jade it imports from Myanmar. But jade is included in official imports of precious stones and metals, which in 2012 were worth $293 million - a figure still too small to explain where billions of dollars of Myanmar jade has gone.
Such squandered wealth symbolizes a wider challenge in Myanmar, an impoverished country whose natural resources - including oil, timber and precious metals - have long fueled armed conflicts while enriching only powerful individuals or groups. In a rare visit to the heart of Myanmar's secretive jade-mining industry in Hpakant, Reuters found an anarchic region where soldiers and ethnic rebels clash, and where mainland Chinese traders rub shoulders with heroin-fueled "handpickers" who are routinely buried alive while scavenging for stones.
Myint Aung, Myanmar's Minister of Mines, did not reply to written questions from Reuters about the jade industry's missing millions and social costs.
Since a reformist government took office in March 2011, Myanmar has pinned its economic hopes on the resumption of foreign aid and investment. Some economists argue, however, that Myanmar's prosperity and unity may depend upon claiming more revenue from raw materials.
There are few reliable estimates on total jade sales that include unofficial exports. The Harvard Ash Center, which advises Myanmar's quasi-civilian government, has possibly the best numbers available.
After sending researchers to the area this year, the Harvard Ash Center published a report in July that put sales of Burmese jade at about $8 billion in 2011. That's more than double the country's revenue from natural gas and nearly a sixth of its 2011 GDP.
"Practically nothing is going to the government," David Dapice, the report's co-author, told Reuters. "What you need is a modern system of public finance in which the government collects some part of the rents from mining this stuff."
HIDING STONES
Chinese have prized jade for its beauty and symbolism for millennia. Many believe wearing jade jewelry brings good fortune, prosperity and longevity. It is also viewed as an investment, a major factor driving China's appetite for Burmese jade. "Gold is valuable, but jade is priceless," runs an old Chinese saying.
Jade is not only high value but easy to transport. "Only the stones they cannot hide go to the emporiums," said Tin Soe, 53, a jade trader in Hpakant, referring to the official auctions held in Myanmar's capital of Naypyitaw.
The rest is smuggled by truck to China by so-called "jockeys" through territory belonging to either the Burmese military or the Kachin Independence Army (KIA), both of whom extract tolls. The All China Jade Trade Association, a state-linked industry group based in Beijing, declined repeated requests for an interview.
Hpakant lies in Kachin State, a rugged region sandwiched strategically between China and India. Nowhere on Earth does jade exist in such quantity and quality. "Open the ground, let the country abound," reads the sign outside the Hpakant offices of the Ministry of Mines.
In fact, few places better symbolize how little Myanmar benefits from its fabulous natural wealth. The road to Hpakant has pot-holes bigger than the four-wheel-drive cars that negotiate it. During the rainy season, it can take nine hours to reach from Myitkyina, the Kachin state capital 110 km (68 miles) away.
Non-Burmese are rarely granted official access to Hpakant, but taxi-drivers routinely take Chinese traders there for exorbitant fees, part of which goes to dispensing bribes at police and military checkpoints. The official reason for restricting access to Hpakant is security: the Burmese military and the Kachin Independence Army (KIA) have long vied for control of the road, which is said to be flanked with land-mines. But the restrictions also serve to reduce scrutiny of the industry's biggest players and its horrific social costs: the mass deaths of workers and some of the highest heroin addiction and HIV infection rates in Myanmar.
There are also "obvious" links between jade and conflict in Kachin State, said analyst Richard Horsey, a former United Nations senior official in Myanmar. A 17-year ceasefire between the military and the KIA ended when fighting erupted in June 2011. It has since displaced at least 100,000 people.
"Such vast revenues - in the hands of both sides - have certainly fed into the conflict, helped fund insurgency, and will be a hugely complicating factor in building a sustainable peace economy," Horsey said.
The United States banned imports of jade, rubies and other Burmese gemstones in 2008 in a bid to cut off revenue to the military junta which then ruled Myanmar, also known as Burma. But soaring demand from neighboring China meant the ban had little effect. After Myanmar's reformist government took power, the United States scrapped or suspended almost all economic and political sanctions - but not the ban on jade and rubies. It was renewed by the White House on August 7 in a sign that Myanmar's anarchic jade industry remains a throwback to an era of dictatorship. The U.S. Department of the Treasury included the industry in activities that "contribute to human rights abuses or undermine Burma's democratic reform process."
Foreign companies are not permitted to extract jade. But mining is capital intensive, and it is an open secret that most of the 20 or so largest operations in Hpakant are owned by Chinese companies or their proxies, say gem traders and other industry insiders in Kachin State. "Of course, some (profit) goes to the government," said Yup Zaw Hkawng, chairman of Jadeland Myanmar, the most prominent Kachin mining company in Hpakant. "But mostly it goes into the pockets of Chinese families and the families of the former (Burmese) government."
Other players include the Union of Myanmar Economic Holdings Ltd (UMEHL), the investment arm of the country's much-feared military, and Burmese tycoons such as Zaw Zaw, chairman of Max Myanmar, who made their fortunes collaborating with the former junta.
THE CHINA CONNECTION
Soldiers guard the big mining companies and sometimes shoot in the air to scare off small-time prospectors. "We run like crazy when we see them," said Tin Tun, the handpicker.
UMEHL is notoriously tight-lipped about its operations. "Stop bothering us," Major Myint Oo, chief of human resources at UMEHL's head office in downtown Yangon, told Reuters. "You can't just come in here and meet our superiors. This is a military company. Some matters must be kept secret."
This arrangement, whereby Chinese companies exploit natural resources with military help, is both familiar and deeply controversial in Myanmar.
Last year, protests outside the Letpadaung copper mine in northwest Myanmar triggered a violent police crackdown. The mine's two operators - UMEHL and Myanmar Wanbao, a unit of Chinese weapons manufacturer China North Industries Corp - shared most of the profits, leaving the government with just 4 percent. That contract was revised in July in an apparent attempt to appease public anger. The government now gets 51 percent of the profits, while UMEHL and Myanmar Wanbao get 30 and 19 percent respectively.
China's domination of the jade trade could feed into a wider resentment over its exploitation of Myanmar's natural wealth. A Chinese-led plan to build a $3.6 million dam at the Irrawaddy River's source in Kachin State - and send most of the power it generated to Yunnan Province - was suspended in 2011 by President Thein Sein amid popular outrage.
The national and local governments should also get a greater share of Kachin State's natural wealth, say analysts and activists. That includes gold, timber and hydropower, but especially jade.
A two-week auction held in the capital Naypyitaw in June sold a record-breaking $2.6 billion in jade and gems. But jade tax revenue in 2011 amounted to only 20 percent of the official sales. Add in all the "unofficial" sales outside of the emporium, and Harvard calculates an effective tax rate of about 7 percent on all Burmese jade.
It is, on the other hand, highly lucrative for the mining companies, whose estimated cost of production is $400 a ton, compared with an official sales figure of $126,000 a ton, the report said.
"Kachin, and by extension Myanmar, cannot be peaceful and politically stable without some equitable sharing of resource revenues with the local people," said analyst Horsey.
THE PECKING ORDER
At the top of the pecking order in Hpakant are cashed-up traders from China, who buy stones displayed on so-called "jade tables" in Hpakant tea-shops. The tables are run by middleman called laoban ("boss" in Chinese), who are often ethnic Chinese. They buy jade from, and sometimes employ, handpickers like Tin Tun.
The handpickers are at the bottom of the heap - literally. They swarm in their hundreds across mountains of rubble dumped by the mining companies. It is perilous work, especially when banks and slag heaps are destabilized by monsoon rain. Landslides routinely swallow 10 or 20 men at a time, said Too Aung, 30, a handpicker from the Kachin town of Bhamo.
"Sometimes we can't even dig out their bodies," he said. "We don't know where to look."
In 2002, at least a thousand people were killed when flood waters inundated a mine, Jadeland Myanmar chairman Yup Zaw Hkawng told Reuters. Deaths are common but routinely concealed by companies eager to avoid suspending operations, he said.
The boom in Hpakant's population coincided with an exponential rise in opium production in Myanmar, the world's second-largest producer after Afghanistan. Its derivative, heroin, is cheap and widely available in Kachin State, and Hpakant's workforce seems to run on it.
About half the handpickers use heroin, while others rely on opium or alcohol, said Tin Soe, 53, a jade trader and a local leader of the opposition National League for Democracy party. "It's very rare to find someone who doesn't do any of these," he said.
Official figures on heroin use in Hpakant are hard to get. The few foreign aid workers operating in the area, mostly working with drug users, declined comment for fear of upsetting relations with the Myanmar government. But health workers say privately about 40 percent of injecting drug users in Hpakant are HIV positive - twice the national average.
Drug use is so intrinsic to jade mining that "shooting galleries" operate openly in Hpakant, with workers often exchanging lumps of jade for hits of heroin.
Soe Moe, 39, came to Hpakant in 1992. Three years later, he was sniffing heroin, then injecting it. His habit now devours his earnings as a handpicker. "When I'm on (heroin), I feel happier and more energetic. I work better," he said. The shooting gallery he frequents accommodates hundreds of users. "The place is so busy it's like a festival," he said. Soe Moe said he didn't fear arrest, because the gallery owners paid off the police.
MOVING MOUNTAINS
Twenty years ago, Hpakant was controlled by KIA insurgents who for a modest fee granted access to small prospectors. Four people with iron picks could live off the jade harvested from a small plot of land, said Yitnang Ze Lum of the Myanmar Gems and Jewellery Entrepreneurs Association (MGJEA) in Myitkyina.
A 1994 ceasefire brought most of Hpakant back under government control, and large-scale extraction began, with hundreds of backhoes, earthmovers and trucks working around the clock. "Now even a mountain lasts only three months," said Yitnang Ze Lum.
Many Kachin businessmen, unable to compete in terms of capital or technology, were shut out of the industry. Non-Kachin workers poured in from across Myanmar, looking for jobs and hoping to strike it rich.
The mines were closed in mid-2012 when the conflict flared up again. Myanmar's military shelled suspected KIA positions; the rebels retaliated with ambushes along the Hpakant road. Thousands of people were displaced. Jade production plunged to just 19.08 million kg in the 2012/13 fiscal year from 43.1 million kg the previous year. But the government forged a preliminary ceasefire with the Kachin rebels in May, and some traders predict Hpakant's mines will re-open when the monsoon ends in October.
When operations are in full swing, the road to Hpakant is clogged with vehicles bringing fuel in and jade out. Such is the scale and speed of modern extraction, said Yitnang Ze Lum, Hpakant's jade could be gone within 10 years.
"Every Kachin feels passionately that their state's resources are being taken away," a leading Myitkyina gem trader told Reuters on condition of anonymity. "But we're powerless to stop them."
(Andrew R.C. Marshall reported from Myitkyina; Min Zayar Oo reported from Hpakant; Additional reporting by Ben Blanchard in Beijing)

วันศุกร์ที่ 27 กันยายน พ.ศ. 2556

Spotting a Liar: The Health Effects of Deception

Day in Health



People who get away with cheating—when they suspect no one is hurt by their deception—are more likely to feel upbeat than remorseful afterwards, found a new study published in the Journal of Personality and Social Psychology.
In experiments conducted among more than 1,000 participants, researchers found that people experienced a “cheater’s high” after engaging in duplicitous behaviour.  These findings contradicted the predictions of participants themselves, who expected to feel guilty about their deceit.
In one of the experiments, participants tackled a series of math and logic problems using a computer. Some of them were given access to a “correct answer” button, which revealed the right response to any given question when clicked. Although they were asked to ignore the button, 68% of them used it during the test. Afterwards, those who clicked the button reported greater feelings of happiness than those who acted honestly.

Honesty linked to greater mental and physical health

In contrast to the findings above, researchers from the University of Notre Dame have recently linked honesty to greater physical and mental health.
Over the course of ten weeks, 110 participants in the “Science of Honesty” study completed weekly health and relationship measures, as well as weekly polygraph tests. Half of the participants were asked to stop lying, while the other half acted as a control group.
When participants told fewer lies, they reported improvements in their close personal relationships and social interactions. They also reported fewer physical and mental-health complaints, including sore throats, headaches, and feelings of tenseness or melancholy.
Incredible Tattoos Inspired by Depression

Honesty may be a virtue, but lying is commonplace

Even people who champion truthfulness often cheat and lie. In fact, research suggests that dishonesty plays a large role in our lives. It occurs relatively commonly:
  • When we’re short on time. People are more likely to resort to deception when facing time restraints, suggest recent findings published in the journal, Psychological Science. When given more time, they are more apt to do “the right thing.”
  • In e-mail exchanges. People may be almost 50% more likely to lie when communicating by e-mail, compared to more traditional paper-and-pen methods, found a study presented at the annual meeting of the Academy of Management in 2008.
  • Among caregivers. The vast majority of parents lie, report researchers working in the United States and China. They often mislead their children in order to promote good behaviour, positive feelings, or belief in fantasy characters, such as the Tooth Fairy.
  • Between lovers. Kisses and cuddles may mask feelings of discontent, according to a recent study published in Communication Quarterly. The investigators found that non-married couples expressed “deceptive affection” about three times a week, using loving gestures to hide negative feelings towards one another. Such acts of dishonesty may seem unethical, but they can have positive effects, helping to maintain romantic relationships.

Subtle cues can give away liars

Most of us have a hard time recognizing deceit, but some clues may help you ferret out frauds:
  • When sending untruthful text messages, people typically take longer to reply, make more edits, and write shorter responses than usual, caution researchers from Brigham Young University.
  • Up to 80% of people enrolled in online dating sites lie about their weight, height, age, or other personal information, found a recent study published in the Journal of Communication. When writing untruthful statements, they tend to use fewer words, avoid the first-person pronoun “I”, and express themselves in negation – for example, by writing “not sad” instead of “happy.”
  • People who are hiding the truth often repeat questions before answering them, according to a review of more than 60 research studies lead by R. Edward Geiselman, professor of psychology at UCLA. Dissemblers also tend to say as little as possible, while providing unprompted justification for the few things they do say. They are also more likely to press their lips together when asked a sensitive question and play with their hair or engage in other grooming behaviours.

Is the NLD Still the People’s Party?

Aung San Suu Kyi waves to her supporters as she leaves NLD headquarters in Rangoon. (Photo: Steve / The Irrawaddy)
Aung San Suu Kyi waves to her supporters as she leaves NLD headquarters in Rangoon. (Photo: Steve / The Irrawaddy)
RANGOON — Is the National League for Democracy (NLD) still the people’s party? On this question, opinion in Burma varies, but the doubters are likely a small portion of the country’s estimated population of more than 60 million.
Twenty five years ago today, the NLD was founded by a group of prominent people, including former Gen Tin Oo, veteran journalist Win Tin and democracy icon Aung San Suu Kyi.
But despite the existence of other co-founders, it is Suu Kyi who molded the party into what it is today. Without the 68-year-old Nobel Peace laureate, the NLD would not have become so popular over the years of military rule.
In the historic 1990 election, the NLD received more than 80 percent of the vote, winning 392 of the 485 seats it contested in the 492-member assembly, including in ethnic areas. Suu Kyi wasn’t allowed to contest the election, as she was being held under house arrest at the time, but thanks to her role as a party leader, about 15 million Burmese—one third of the then-population—voted for the NLD.
An expression was widely shared during the election year: “Even a dog with its tail cut off will win, so long as it’s an NLD candidate.” While somewhat crude, the remark perfectly captured the level of popularity the party held among the people.
Of course, many former loyalists may no longer follow the NLD so blindly today, more than a year after she was elected to Parliament. But I believe that for the majority of people here in the country, little has changed since 1990. The NLD won 43 of 44 seats in Parliament in 2012 by-elections, including in all four constituencies of Naypyidaw, which is seen as a stronghold of the military-backed Union Solidarity and Development Party (USDP).
Still, not everything has gone smoothly for Suu Kyi since she entered Parliament. The opposition leader has faced unprecedented criticism over the past year for failing to strongly condemn the discrimination and violence by Buddhist mobs against Rohingya Muslims in Arakan State. At the same time, she lost points with Buddhists in the state after walking a middle ground and refusing to take either side in the conflict. In north Burma’s Kachin State, the NLD leader also faced criticism after failing to blame the government when the Burma Army launched an offensive on ethnic Kachin rebels in January.

Kyaw Zwa Moe is editor (English Edition) of the Irrawaddy magazine. He can be reached at kyawzwa@irrawaddy.org.
As Suu Kyi’s base of support declines, so too will that of the NLD. The opposition party faces other challenges as well, with critics saying that it lacks unity and remains disorganized. Some say the party has failed to develop strategic political plans.
But what alternative do we have to the NLD? The answer, at least for the moment, is that we have no alternative, especially in areas dominated by the ethnic Burman majority. The country has yet to see the emergence of any other popular nationwide party. And the majority of voters will not even consider supporting the ruling USDP, assuming the elections in 2015 are truly free, unlike the 2010 elections.
Some people had hoped that influential activists from the 88 Generation Students group would step into politics after being released from prison early last year. To date, however, the group, which is led by well-known activists Min Ko Naing and Ko Ko Gyi, is still not sure whether to form a political party. And even if they do, their party will not be a real threat to an NLD victory in two years, because Suu Kyi’s popularity remains relatively strong.
Many people will vote for the NLD in 2015, as they did in the 2012 by-election, but the party will receive fewer votes in ethnic areas for two main reasons. In addition to Suu Kyi’s declining popularity, especially in Arakan and Kachin states, ethnic leaders have already established their own political parties, and more ethnic parties are expected to emerge in the future.
In 1990, the NLD won 71 percent of seats in eastern Karen State, 73 percent in Kachin State, 80 percent in Mon State and 50 percent in Karenni State. In Shan, Arakan and Chin states, it won 39 percent, 34 percent and 30 percent, respectively. The results will certainly be different the next time around.
Some critics say the NLD lacks enough capable intellectuals and politicians to effectively lead the country. For this reason, they call the NLD a “grassroots” party—a title which some party leaders would likely welcome, as an acknowledgment that they represent the grassroots people.
But to steer Burma in a positive direction, the NLD needs more capable, intellectual and talented leading members. And if it wants to win in a landslide, as it did in 1990, Suu Kyi seriously needs to reorganize the party and embrace the emergence of other, new leaders with different strengths in politics as well as other sectors. If she can contribute more to the peace process with ethnic groups in the next couple years, she might even see a resurgence of popularity in ethnic areas.
By and large, the democracy icon will likely remain the most popular and trusted candidate in the 2015 election, and her party, the NLD, will likely be supported by the majority of people, even with its shortcomings.
-------------------------------------------------------------------

It's a three-decade first: Presidents of U.S., Iran talk directly, if only by phone

By Chelsea J. Carter, CNN
September 27, 2013
Watch this video

Obama: Just spoke with Iran's president


(CNN) -- U.S. President Barack Obama spoke by telephone Friday with Iranian President Hassan Rouhani -- the first direct conversation between leaders in Washington and Tehran since 1979 -- raising the possibility a deal can be reached over Iran's controversial nuclear program.
Describing the conversation as a starting point, Obama said he believes an agreement is possible regarding Iran's nuclear ambitions that could lead to better relations.
"While there will surely be important obstacles to moving forward and success is by no means guaranteed, I believe we can reach a comprehensive solution," Obama told reporters during a White House briefing.
Western leaders have expressed cautious optimism about Iran's more moderate tone under Rouhani, whose recent comments have raised hopes that a deal could be struck over the Middle Eastern nation's nuclear program.
Obama said he reiterated to Rouhani statements he made earlier in the week during the United Nations General Assembly, where he signaled the United States was open to negotiations with Iran provided real action is taken.
"So the test will be meaningful, transparent, and verifiable actions, which can also bring relief from the comprehensive international sanctions that are currently in place," he said Friday.
The conversation between the two men came at the end of the General Assembly, where conjecture abounded over whether Obama and Rouhani would meet in person and what that might mean for U.S.-Iranian relations.
Rouhani told reporters Friday that there wasn't enough time to plan such a face-to-face meeting.
The last time a U.S. president spoke with an Iranian leader was in 1979, when Jimmy Carter talked by telephone with Shah Mohammed Reza Pahlavi before Pahlavi was overthrown.
National Security Advisor Susan Rice told CNN's Fareed Zakaria that the administration was contacted by the Iranian delegation.
"Today, somewhat surprisingly, we were contacted by them to say that President Rouhani would like to speak to President Obama on the telephone on his way out of town, and we were able to make that call come together and it was a constructive conversation," she said.
The call lasted about 15 minutes, with translation, Rice said.
Rice characterized the call as "cordial and constructive."
The news of the conversation played out on Twitter in posts by Rouhani, who recounted his conversation with Obama just minutes before the American president spoke with reporters at a White House briefing.
A senior Obama administration official said Rouhani's tweets reflected the tone of the telepone conversation between the two leaders. "We'll continue to watch his Twitter feed," the official, speaking on condition of anonymity, said.
According to Rouhani's posts, Obama told the Iranian president that he was "convinced relations between Iran and US will greatly affect the region."
"@BarackObama to @HassanRouhani If we can make progress on #nuclear file, other issues such as #Syria will certainly be positively affected," the president said in a follow-up message.
Rouhani responded, according to his tweet: "In regards to #nuclear issue, with political #will, there is a way to rapidly solve the matter."
He also told Obama, according to his Twitter post, he was hopeful about upcoming meetings on the issue between representatives of Iran and the permanent members of the U.N. Security Council -- the U.S., China, Russia, Britain and France -- as well as Germany.
"@HassanRouhani to @BarackObama: I express my gratitude for your #hospitality and your phone call. Have a good day Mr President," Rouhani said in post on Twitter.
Earlier, Rouhani told reporters he was heartened by Thursday's meeting between U.S. Secretary of State John Kerry and Iranian Foreign Minister Mohammad Javad Zarif as part of a meeting between Iran and the six countries trying to tackle international concerns about Iran's nuclear program.
It was the first face-to-face meeting between such high-level officials of the two countries in more than 30 years.
Obama and Rouhani both indicated that the talks between Kerry and Zarif will continue at the so-called P5+1 meeting, which brings together representatives of the five permanent member states of the United Nations and Germany with emissaries from Iran over Tehran's nuclear program.
"Throughout this process, we will stay in close touch with our friends and allies in the region, including Israel," Obama told reporters, acknowledging concerns such talks are likely to raise with Israeli leaders.
Obama acknowledged that after 35 years of mistrust, "a path to a meaningful agreement will be difficult and at this point both sides have significant concerns that will have to be overcome."
"But I believe we have a responsibility to pursue diplomacy, and that we have a unique opportunity to make progress with the new leadership in Tehran," he said.
Western leaders have said Iran seems to sound different under the leadership of Rouhani, who replaced Mahmoud Ahmadinejad as president this summer. On Friday, it was Rouhani's turn to return the compliment, saying European Union officials and Obama sound "different compared to the past."
Rouhani told reporters Friday his election helped pave the way for better relations between the Iran and the West, which has imposed heavy sanctions on the country. He also said Iran wants quick resolution to the nuclear issue. Western leaders believe the country's nuclear program is designed to produce weapons. Iranian leaders have said it is purely peaceful.
"I assure you that on the Iranian side, this will is there fully, 100%, that within a very short period of time, there will be a settlement on the nuclear issue," he told reporters.
CNN's Brianna Keilar contributed to this report.

วันพฤหัสบดีที่ 26 กันยายน พ.ศ. 2556

เดินอย่างสิ้นหวัง “สัตว์เท้ากีบ” ลุ่มน้ำโขงใกล้สูญพันธุ์
โดย ASTVผู้จัดการออนไลน์ 27 กันยายน 2556 09:03 น.
วัวแดง (ภาพประกอบทั้งหมดจาก WWF)
       WWF- ในภูมิภาคลุ่มน้ำโขงมี สัตว์ป่าที่สูงส่งและลึกลับ คือ สัตว์เท้ากีบ ซึ่งมีหลายชนิดพันธุ์ที่อาศัยอยู่เฉพาะ ในภูมิภาคนี้ แต่พวกมันใกล้ที่จะสาปสูญไปเต็มที หากรัฐบาลในภูมิภาคไม่ส่งเสริมการปกป้องและเพิ่มความพยายามในการฟื้นจำนวน รวมทั้งถิ่นอาศัยของพวกมัน นี่คือข้อเสนอในรายงานฉบับใหม่ของ WWF "Rumble in the Jungle"
      
       สัตว์เท้ากีบ 13 ชนิดที่อยู่ในความสนใจ และมีประวัติอยู่ในรายงานฉบับนี้ มีความแตกต่างทั้งด้านชนิดพันธุ์และสถานะ จากกวางที่ตัวเท่าสุนัข ไปจนถึงวัวป่าที่มีความสำคัญทางวัฒนธรรม จากชนิดพันธุ์กวางมีเขาขนาดใหญ่ ไปจนถึงสัตว์ที่แทบไม่มีใครเคยเห็นจนขึ้นชื่อว่าลึกลับ แต่สิ่งที่ทราบแน่ชัด คืออนาคตของพวกมันต่างไม่แน่นอนและบางชนิดพันธุ์ก็หมดหวังกับอนาคตแล้ว
      
       สัตว์เท้ากีบสองชนิดพันธุ์ที่เป็นสัตว์ประจำถิ่นในแถบลุ่มน้ำโขง กูปรีและสมัน สูญพันธุ์ไปจากโลกในช่วงศตวรรษที่ 20 ขณะที่เนื้อทรายและสาวหล่า ก็กำลังจะสูญพันธุ์ไปจากภูมิภาคนี้ และยังมีอีกหลายสายพันธุ์ที่กำลังเผชิญชะตากรรมเดียวกัน ในประเทศต่างๆที่พวกมันอาศัยอยู่ ซึ่งรวมทั้งละอง ละมั่ง และวัวแดง
      
       "ความหลากหลายของถิ่นอาศัยที่น่าทึ่งในภูมิภาคแม่น้ำโขง เป็นแหล่งกำเนิดของสัตว์เท้ากีบที่หลากหลายบนโลกใบนี้ ในช่วง 20 ปีที่ผ่านมา มีการค้นพบสัตว์ชนิดพันธุ์ใหม่ 4 ชนิดพันธุ์ ซึ่งไม่มีใครเทียบได้ แม้ว่าแรงกดดันจากมนุษย์ ทั้งการไล่ล่า และการทำลายแหล่งอาศัย เป็นตัวการที่ทำให้ประชากรสัตว์ที่น่าทึ่งเหล่านี้ลดลงอย่างรวดเร็ว แต่ยังพอมีเวลาที่จะรักษาพวกมันไว้ หากรัฐบาลของประเทศต่างๆ นำเรื่องความหลากหลายทางชีวภาพและการปกป้องรักษาชนิดพันธุ์เหล่านี้ เป็นสิ่งสำคัญในการจัดทำนโยบาย" ดร.โธมัส เกรย์ ผู้จัดการโครงการอนุรักษ์ชนิดพันธุ์ WWF-ลุ่มน้ำโขง กล่าว
      
       มีสัตว์เท้ากีบเลี้ยงลูกด้วยนมชนิดพันธุ์หนึ่งในภูมิภาคที่เป็นที่ รู้จักน้อยมาก นั่นคือ สาวหล่า ซึ่งมีการค้นพบเมื่อปี 2535 ได้รับการ ยอมรับว่าเป็นหนึ่งในการค้นพบทางสัตววิทยาที่น่าตื่นตาตื่นใจที่สุดในศตวรรษ ที่ 20 และจนถึงขณะนี้นักวิทยาศาสตร์ยังไม่เคย สังเกตการณ์สาวหล่าในป่าธรรมชาติ และการค้นหาตัวสัตว์ที่ลึกลับสายพันธุ์นี้ ยังคงเป็นเรื่องยาก
       ทำให้ไม่สามารถประเมิน จำนวนประชากรที่ชัดเจนได้ แต่คาดว่าอาจอยู่ที่ประมาณหลักสิบถึงไม่กี่ร้อยตัว
      
       "ขณะที่การพัฒนากำลังล้อมกรอบถิ่นอาศัยของสาวหล่า แต่ภัยคุกคามที่แท้จริงมาจากการลักลอบล่า สาวหล่าติดกับดักลวดที่พรานป่าวางไว้เพื่อดักสัตว์อื่น ในประเทศเวียดนาม มีวิธีการบังคับใช้กฏหมายวิธีใหม่ที่ได้รับการสนับสนุนโดยโครงการคาร์บอนและ ความหลากหลายทางชีวภาพของ WWF ซึ่งให้ผลลัพธ์ที่ดี ด้วยการเกณฑ์คนท้องถิ่นมาเป็นผู้พิทักษ์ป่าคอยเดินลาดตระเวนเพื่อรักษาป่า และปลดกับดัก ซึ่งกำจัดไปได้มากกว่า 14,000 อันต่อปี"  ดร.เกรย์
       กล่าวเสริม
      
       เก้งปูเตาหรือเก้งใบไม้ สัตว์ตระกูลกวางที่เล็กที่สุดเป็นอันดับสองของโลก ได้รับชื่อนี้เพราะเพียงใบไม้ใหญ่ๆ ใบเดียว ก็สามารถ ห่อตัวได้มิด พบครั้งแรกในปี 2542 ที่ประเทศพม่า การจะพบตัวมันถือเป็นเรื่องยาก กระทั่งนักวิทยาศาสตร์ ก็ยังไม่สามารถประเมินการกระจายตัวและสถานะของมันได้ ขณะที่กวางป่าซึ่งเป็นหนึ่งในกวางที่ใหญ่ที่สุดในบรรดาสัตว์เท้ากีบในโลกมี ก็แต่กวางมูสและกวางเอลก์ที่เป็นสายพันธุ์เท้ากีบที่ยังมีชีวิตและมีขนาด ใหญ่กว่าพวกมัน ตอนนี้จำนวนกวางป่าลดลงอย่างมากทั่วภูมิภาคลุ่มน้ำโขง เนื่องจากการล่า
      
       วัวแดง ถือเป็นหนึ่งในวัวป่าที่สวยและสง่างามที่สุดในตระกูลวัวป่า มีจำนวนประชากรลดลงถึงร้อยละ 80 นับตั้งแต่ช่วงปลาย ทศวรรษ 2503 เขตที่ราบทางภาคตะวันออกของกัมพูชา ซึ่งเป็นป่าแล้งเขตร้อนผืนใหญ่ที่สุดในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ เป็นถิ่นอาศัยของประชากรวัวแดงจำนวนมากที่สุดในโลก ตัวเลขระหว่าง 2,700 - 5,700 ตัว แต่การลักลอบล่าวัวแดง และการขายเขาวัวข้ามชาติ นับเป็นปัจจัยสำคัญที่ทำให้จำนวนสัตว์สายพันธุ์นี้ลดลง
      
       ดร.เกรย์กล่าวว่า วัวป่าและกวางใหญ่ทั่วเอเชีย เป็นเหยื่อพันธุ์หลักของเสือ การอนุรักษ์สัตว์กีบในภูมิภาค จึงมีความเชื่อมโยงอย่างอธิบายไม่ได้ถึงชะตากรรมของเสือในภูมิภาคลุ่มน้ำโขง ซึ่งนับตั้งแต่ปี 2531 จำนวนของพวกมันลดลงจาก 1,200 ตัว เหลือ เพียง 350 ตัว การลดลงของสัตว์ที่เป็นเหยื่อนับเป็นปัญหาหนักสำหรับประชากรเสือที่เหลือ อยู่
       เพราะพวกมันต้องกินสัตว์เหล่านี้
      
       สัตว์เท้ากีบในภูมิภาคยังเป็นแหล่งอาหารที่สำคัญสำหรับแร้งในภูมิภาค นี้ที่ใกล้จะสูญพันธุ์ ไม่ว่าจะเป็นพญาแร้ง อีแร้งสีน้ำตาล และแร้งเทาหลังขาว ที่ลดจำนวนลงอย่างรวดเร็วในอนุทวีปอินเดีย เนื่องจากยาพิษ และจากยาไดโคฟิแนคที่ใช้ ในสัตว์ จำนวนประชากรแร้งที่เหลืออยู่ในพม่าและที่ราบตะวันออกกัมพูชา เป็นประชากรที่เป็นความหวังที่ดีที่สุดในการอยู่รอดของสัตว์สายพันธุ์ สัญลักษณ์นี้
      
       "สถานะของสัตว์สายพันธุ์กวางและวัว เป็นหนึ่งในสิ่งบ่งชี้ถึงสุขภาวะความหลากหลายและความสามารถในการกลับคืนสู่ สภาพเดิมของสภาพแวดล้อมทางธรรมชาติของภูมิภาคลุ่มน้ำโขงทั้งภูมิภาค ความเป็นอยู่ที่ดี และการฟื้นตัว
       ของประชากรสัตว์สายพันธุ์ที่กล่าวมานี้ เป็นส่วนสำคัญในการบริหารจัดการในภูมิภาคอย่างยั่งยืน ผู้นำในภูมิภาคต่างให้การยอมรับว่าการเติบโตทางเศรษฐกิจอย่างแข็งแกร่งนั้น จะต้องดำเนินควบคู่ไปกับความอุดมสมบูรณ์ และประโยชน์ทางธรรมชาติและสัตว์ป่าแต่ตอนนี้จำเป็นต้องแก้ไขปัญหาอย่างเร่ง ด่วนและมีประสิทธิภาพ" ดร.เกรย์ สรุป
      
       WWF ทำงานร่วมกับรัฐบาลและพันธมิตรกลุ่มต่างๆ เพื่อฟื้นฟูและพลิกฟื้นจำนวนประชากรสัตว์เท้ากีบในป่า ที่ครั้งหนึ่งเคยมีพวกมันอาศัยอยู่มากมาย และให้พวกมันได้กลับคืนสู่ถิ่นอาศัยตามธรรมชาติ เพื่อให้เกิดความเชื่อมั่นว่าจำนวนประชากรจะเพิ่มสูงขึ้นในฐานะที่เป็นส่วน หนึ่งของความพยายามนี้ WWF ให้การสนับสนุนการยกระดับการปกป้องเขตอนุรักษ์การบริหารจัดการและการบังคับ ใช้กฏหมาย การทำป่าไม้อย่างยั่งยืน การเพิ่มทางเลือกเพื่อใช้ประโยชน์จากป่า และการทำมาหากินอย่างยั่งยืนที่จะช่วยผ่อนคลายแรงกดดันที่มีต่อประชากรสัตว์ เท้ากีบที่โดดเด่นที่ยังคงเหลืออยู่ในภูมิภาคนี้
ช้างเอเชียที่ใกล้สูญพันธุ์
      
ละมั่งในกัมพูชา
      
สาวหล่าจากกล้องดักถ่าย
       

Curiosity Rover Makes Big Water Discovery in Mars Dirt, a 'Wow Moment'

Curiosity Rover Makes Big Water Discovery in Mars Dirt, a 'Wow Moment'
.

  • .
  • .
Future Mars explorers may be able to get all the water they need out of the red dirt beneath their boots, a new study suggests.
NASA's Mars rover Curiosity has found that surface soil on the Red Planet contains 2 percent water by weight. That means astronaut pioneers could extract roughly 2 pints (1 liter) of water out of every cubic foot (0.03 cubic meters) of Martian dirt they dig up, scientists said.
"For me, that was a big 'wow' moment," said study lead author Laurie Leshin, of Rensselaer Polytechnic Institute in Troy, N.Y. "I was really happy when we saw that there's easily accessible water here in the dirt beneath your feet. And it's probably true anywhere you go on Mars." [The Search for Water on Mars (Photos)]
The new study is one of five papers published in the journal Science today (Sept. 26) that report what researchers have learned about Martian surface materials from the work Curiosity did during its first 100 days on the Red Planet.
Soaking up atmospheric water
Curiosity touched down inside Mars' huge Gale Crater in August 2012, kicking off a planned two-year surface mission to determine if the Red Planet could ever have supported microbial life. It achieved that goal in March, when it found that a spot near its landing site called Yellowknife Bay was indeed habitable billions of years ago.
But Curiosity did quite a bit of science work before getting to Yellowknife Bay. Leshin and her colleagues looked at the results of Curiosity's first extensive Mars soil analyses, which the 1-ton rover performed on dirt that it scooped up at a sandy site called Rocknest in November 2012.
Using its Sample Analysis at Mars instrument, or SAM, Curiosity heated this dirt to a temperature of 1,535 degrees Fahrenheit (835 degrees Celsius), and then identified the gases that boiled off. SAM saw significant amounts of carbon dioxide, oxygen and sulfur compounds — and lots of water on Mars.
SAM also determined that the soil water is rich in deuterium, a "heavy" isotope of hydrogen that contains one neutron and one proton (as opposed to "normal" hydrogen atoms, which have no neutrons). The water in Mars' thin air sports a similar deuterium ratio, Leshin said.
"That tells us that the dirt is acting like a bit of a sponge and absorbing water from the atmosphere," she told SPACE.com.
Some bad news for manned exploration
SAM detected some organic compounds in the Rocknest sample as well — carbon-containing chemicals that are the building blocks of life here on Earth. But as mission scientists reported late last year, these are simple, chlorinated organics that likely have nothing to do with Martian life. [The Hunt for Martian Life: A Photo Timeline]
Instead, Leshin said, they were probably produced when organics that hitched a ride from Earth reacted with chlorine atoms released by a toxic chemical in the sample called perchlorate.
Perchlorate is known to exist in Martian dirt; NASA's Phoenix lander spotted it near the planet's north pole in 2008. Curiosity has now found evidence of it near the equator, suggesting that the chemical is common across the planet. (Indeed, observations by a variety of robotic Mars explorers indicate that Red Planet dirt is likely similar from place to place, distributed in a global layer across the surface, Leshin said.)
The presence of perchlorate is a challenge that architects of future manned Mars missions will have to overcome, Leshin said.
"Perchlorate is not good for people. We have to figure out, if humans are going to come into contact with the soil, how to deal with that," she said.
"That's the reason we send robotic explorers before we send humans — to try to really understand both the opportunities and the good stuff, and the challenges we need to work through," Leshin added.
A wealth of discoveries
The four other papers published in Science today report exciting results as well.
For example, Curiosity's laser-firing ChemCam instrument found a strong hydrogen signal in fine-grained Martian soils along the rover's route, reinforcing the SAM data and further suggesting that water is common in dirt across the planet (since such fine soils are globally distributed).
Another study reveals more intriguing details about a rock Curiosity studied in October 2012. This stone — which scientists dubbed "Jake Matijevic" in honor of a mission team member who died two weeks after the rover touched down — is a type of volcanic rock never before seen on Mars.
However, rocks similar to Jake Matijevic are commonly observed here on Earth, especially on oceanic islands and in rifts where the planet's crust is thinning out.
"Of all the Martian rocks, this one is the most Earth-like. It's kind of amazing," said Curiosity lead scientist John Grotzinger, a geologist at the California Institute of Technology in Pasadena. "What it indicates is that the planet is more evolved than we thought it was, more differentiated."
The five new studies showcase the diversity and scientific value of Gale Crater, Grotzinger said. They also highlight how well Curiosity's 10 science instruments have worked together, returning huge amounts of data that will keep the mission team busy for years to come.
"The amount of information that comes out of this rover just blows me away, all the time," Grotzinger told SPACE.com. "We're getting better at using Curiosity, and she just keeps telling us more and more. One year into the mission, we still feel like we're drinking from a fire hose."
The road to Mount Sharp
The pace of discovery could pick up even more. This past July, Curiosity left the Yellowknife Bay area and headed for Mount Sharp, which rises 3.4 miles (5.5 kilometers) into the Martian sky from Gale Crater's center.
Mount Sharp has been Curiosity's main destination since before the rover's November 2011 launch. Mission scientists want the rover to climb up through the mountain's foothills, reading the terrain's many layers along the way.
"As we go through the rock layers, we're basically looking at the history of ancient environments and how they may be changing," Grotzinger said. "So what we'll really be able to do for the first time is get a relative chronology of some substantial part of Martian history, which should be pretty cool."
Curiosity has covered about 20 percent of the planned 5.3-mile (8.5 km) trek to Mount Sharp. The rover, which is doing science work as it goes, may reach the base of the mountain around the middle of next year, Grotzinger said.
--------------------------------------------------------------------------------

วันพุธที่ 25 กันยายน พ.ศ. 2556

Kingdoms of fortune

U Min Thonze Cave Temple at the top of Sagaing Hill offers a panoramic view of the pagoda-rich landscape.
U Min Thonze Cave Temple at the top of Sagaing Hill offers a panoramic view of the pagoda-rich landscape.

The former Burmese capitals of Ava, Sagaing and Amarapura boast a wealth of Ayutthaya-style art and icons

Thai visitors to the ancient kingdoms of Ava, Sagaing and Amarapura in northern Myanmar will no doubt find themselves flashing back to the history lessons of their school days and particularly the events that followed the fall of Ayutthaya in 1767. Familiar Siamese art forms decorate the walls and ceilings of temples and the signs of former abundance perhaps explain why the Thai captives taken to Ava never made it back to their homeland.

A trip to salvage the lost facts is fun, and especially so for anyone with an interest in the 18th century. Within a 20-kilometre radius of Mandalay lie Ava, Sagaing and Amarapura, all former capitals of the Burmese Empire.

Mandalay is a perfect launch PAD for a weekend foray to these cities, setting the tone for a journey back in time to post-1767 Siamese life in upper Burma.

Almost all Thai tourists visit Mahamuni Pagoda, Mandalay's holiest pilgrimage site. The towering golden Buddha image known as the Mahamuni is believed to be the most ancient of all Buddha images and said to be one of only five likenesses of the Lord Buddha when he walked the earth.

Equally interesting is the monastery's compact museum, which houses a collection of large bronze figures, part of the treasures taken from Ayutthaya.

A large notice says Burmese king Bayinnaung brought the bronze figures from Ayutthaya in 1536 after conquering the Siamese capital. In fact, the figures are not Siamese but Khmer in style and were taken from Angkor War by one of Ayutthaya's kings as prizes of war sometime in the 15th century, As Buddhist karma would have it, the bronze figures ended up in different hands some 1,200 km from the old Siamese capital.

Fast forward to the 18th century when hostilities between the Siamese and the Burmese intensified and Ayutthaya fell to the Burmese for a second time, leaving a deep scar on the Thai national psyche. Looting and torching of temples and palaces were common in the aftermath of the war and the Burmese once again took the treasures they acquired to the Ava Kingdom, along with 100,000 Ayutthaya residents and several members of the royal family.

Among these was King Uthumphon of Ayutthaya, whose tomb was discovered not too long ago at Linzhin Hill in modern-day Amarapura, 11 km from Mandalay.

The 32nd monarch of the Ayutthaya Kingdom, Uthumphon (also known as Udumbara and Dok Madua) was taken as a prisoner of war by King Hsinbyushin, the third king of Myanmar's Konbaung Dynasty, when he razed the Thai capital in 1767.

Although a captive, Uthumphon was allowed to travel independently. Based at a monastery in Amarapura, Uthumphon stayed in the monkhood for 29 years, a period that saw four reigns. After his death, King Bodawpaya held a grand funeral for Uthumphon at the Linzhin Hill graveyard.

Like other captives, Uthumphon initially lived in the capital Ava, now known as Inwa. The Thais built their own community outside the walls of Ava's Royal Palace. The Ayutthaya people were collectively referred to as the Yodia (natives of Ayutthaya) in Burmese. The term is still in use today and means Thais in general.

Ava is bounded by the Ayeyarwady River to the north and by a smaller river to the east. Getting there requires a short trip by ferry.

Though not an island like Ayutthaya, Ava in many ways feels like the ancient Thai capital with its riverine way of life. The landscape has remained almost unchanged over the centuries with monasteries, pagodas, paddy fields and the river stretching as far as the eye can see.

Sadly, though, the Royal Palace of Ava has lost most of its grandeur. A series of earthquakes in 1839 brought total destruction and necessitated its relocation to Amarapura in 1842. Today the palace grounds are used as banana plantations and the fruit is exported to China.

Two monuments did however withstand the quake: the Watch Tower and Bagaya Monastery.

Built in 1834 by King Bagyidaw, Bagaya is Ava's most beautiful teak structure supported by 267 massive teak columns measuring more than 20 metres in height and three metres in diameter. The dark interior is adorned with wood carvings and decorations that experts say are of Ayutthaya style, especially the garuda carvings and floral motifs.

In terms of the quality of life of the Thais living here in the old days, it was perhaps not all doom and gloom.

The Ayeyarwady was much bigger than the Chao Phraya and the plains were fertile. And there were plenty of betel nuts to chew just like in our former capital. Ava and nearby cities also had more monasteries and pagodas than Ayutthaya.

Ayutthaya didn't have scenic hills either. Across the river is Sagaing, which served as the capital of Myanmar from 1760-1765. The Sagaing Hill is pock-marked with pagodas and monasteries.

The Tilawkaguru Cave Temple is full of mural paintings and bears Ayutthaya motifs on the ceiling. Built around 1672, the temple is in Burmese style, but it's believed that its murals underwent a series of renovations done by skilled Thai artists from Ayutthaya.

The Ayutthaya style also permeates the murals of Maha Thein Dawgyi Temple, which feature the garuda, the naga and the Buddha.

U Min Thonze Cave Temple, sometimes referred to as the 30 caves pagoda, perched atop Sagaing Hill is home to many Buddha images. The main hall of the temple has a narrow crescent shape and occupies a cave on the side of Sagaing Hill, The thick outer walls are also in a crescent shape and boast 30 windows. The interior houses a collection of beautiful Buddha images in a crescent-shaped colonnade.

Sagaing's hilltop monasteries also offer stunning panoramic views across the confluence of the two rivers, of Mandalay in the distance and Ava down below.

So did the captured Thais want to return to the ruins of Ayutthaya? Somehow, given the pros that far outweigh the cons of the Ava Kingdom, one would doubt it.







ข้อคิดในแง่ของธรรมะ ๑๐๐ ข้อ
 
๑. จงทำดี อย่าหวังค่าตอบแทน ถึงแม้จะเป็นเพียงคำสรรเสริญก็ตาม
๒. จงทำดี ให้มันดี ถึงแม้ผลงานออกมาไม่ดี ก็ถือว่าเราทำดีที่สุดแล้ว
๓. จงทำดี แต่อย่าอวดดี เพราะทุกคนก็มีดีไม่เหมือนกัน
๔. อุปสัคมักจะเกิดขึ้นในขณะที่กำลังทำความดี ดีเหลือเกินหนี้สินเก่าจะได้หมดไป
๕. อุปสัคมักจะไม่เกิดขึ้นในขณะกำลังทำความชั่ว เพราะเป็นทางกู้หนี้สินใหม่เข้ามาแทน
๖. ทุก ๆ คนปรารถนาแต่สิ่งที่ดี ๆ แต่ไม่รู้จักการทำความดี
๗. ควรแก้ปัญหาที่ต้นเหตุ อย่าพยายามแก้ปัญหาที่ปลายเหตุ
๘. คนโง่ไม่มีความพยายามที่จะเข้าใจอะไรได้เลย ได้แต่เอะอะโวยวายว่า “ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทำไม ? ถึงต้องเป็นเรา ทำไม ? ทำไม ?
๙. ผู้ฉลาดในธรรม ยอมรับว่า “สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว” ซึ่งไม่มีอะไรที่น่าตกใจเลย เพราะเป็นเรื่องธรรมดา
๑๐. ชีวิตที่ไม่ขาดทุน คือการไม่เคยทำความชั่วเลย
๑๑. เพราะฉะนั้นคนเราเจอทั้งสุขและทุกข์ เพราะว่าทำทั้งดี ทำทั้งชั่ว
๑๒. การตามใจตัวเองอยู่เสมอ เป็นทางตันในการดำเนินชีวิต
๑๓. การขัดใจตัวเอง ก็คือการขัดเกลาหนทางให้ราบเรียบ
๑๔. ถ้าหากเราอยากให้คนอื่นมาเข้าใจหรือเอาใจในตัวเรา เหมือนกับว่าเรายังเป็นเด็กไร้เดียงสาไม่รู้จักเติบโตเลย
๑๕. เราพยายามที่จะเข้าใจคนอื่น มากกว่าที่จะให้คนอื่นมาเข้าใจ ตอนนี้ เรากำลังจะเป็นผู้ใหญ่แล้ว
๑๖. หลาย ๆ ชีวิต เดินสวนทางกันไปมาอยู่ในขณะนี้ มีทางดำเนินชีวิตไม่เหมือน และก็มีอุปสัคที่ไม่เหมือนกัน
๑๗. เราอย่าเข้าใจว่า มีความทุกข์มากกว่าคนอื่น คนอื่นมีความทุกข์มากกว่าเราก็ยังมี
๑๘. การร้องไห้เป็นการแสแสร้งที่แบบเนียนเหลือเกินในวัน เพราะพรุ่งนี้เราจะร้องเพลงก็ได้
๑๙. เพราะฉะนั้น เวลาเรามีความทุกข์ ก็อย่าเข้าใจว่า เรามีความทุกข์ เวลาเรามีความสุข ก็อย่าเข้าใจว่า เรามีความสุข ไม่เช่นนั้นเราต้องเป็นคนบ้า ร้องไห้บ้าง ร้องเพลงบ้าง ตามประสาคนบ้า
๒๐. คนอื่นจะให้ได้ดังใจเรานั้น ทุกอย่างไม่มีเลย เพียงแต่เรายอมรับเขา อยู่ในฐานะใดฐานะหนึ่งเท่านั้น
๒๑. แม้แต่ตัวของเราเองก็ยังไม่ได้ดังใจเรา แล้วคนอื่นจะให้ได้ดังใจเรานั้น เป็นอันไม่มี
๒๒. เราไม่ได้ดังใจเขา จะให้เขาได้ดังใจเราอย่างไร
๒๓. ปรารถนาสิ่งใด อย่าพึงดีใจไว้ล่วงหน้า พลาดหวังสิ่งใด อย่าพึงเสียใจตามหลัง
๒๔. ทุกสิ่งทุกอย่าง มันเป็นเช่นนั้นเอง
๒๕. หากยึดถือมาก ให้ความสำคัญมันมาก ทุกข์มาก
๒๖. หากยึดถือน้อย ให้ความสำคัญมันน้อย ทุกข์น้อย
๒๗. ยินดีไปตามความอยาก คือความมักมากไม่มีสิ้นสุด
๒๘. แท้จริง ผัว ไม่มี เมียไม่มี ลูกไม่มี ทรัพย์สมบัติก็ไม่มี แต่ความยึดมั่นด้วยความลุ่มหลงอย่างหนาแน่นว่าเรามี
๒๙. สักวันหนึ่ง เราคงจะไม่มีอะไรสักอย่างเลย ถึงวันนั้น เราทำใจได้ไหม ?
๓๐. การเกิดขึ้น เพื่อเริ่มต้นไปสู่ความดับลง ท่านจะยึดถือ หรือไม่ยึด นั้นมันเป็นเรื่องของท่าน
๓๑. อุปาทานคือความยึดมั่นถือมั่น กับความรับผิดชอบ มันคนละอย่างกัน
๓๒. วันนี้ต้องดีกว่าวานนี้ พรุ่งนี้จะต้องดีกว่าวันนี้
๓๓. ทำดีในวันนี้ พรุ่งนี้จะดีของมันเอง
๓๔. คนโง่จะเสียใจ ร้องไห้ตลอดวัน โดยไม่เกิดประโยชน์อะไรเลย
๓๕. ส่วนคนฉลาด จะรีบแก้ปัญหาที่เกิดขึ้น เท่าที่จะทำได้
๓๖. เรารักในสิ่งใด จะต้องจากในสิ่งนั้น ช้าหรือเร็วมันอีกเรื่องหนึ่ง
๓๗. ถ้าผัวตายก่อนเมีย เมียจะต้องเสียใจ ถ้าเมียตายก่อนผัว ผัวจะต้องเสียใจ ทำอย่างไร จึงจะไม่เสียใจ
๓๘. ถ้าไม่อยากเสียใจ เมื่อจากกันไป ก็อย่าดีใจเมื่อตอนได้มา
๓๙. ท่านแน่ใจหรือว่าท่านเป็นพระเอกหรือนางเอกตลอดนิรันดรกาล
๔๐. ใช่แน่นอน ! ท่านเป็นตัวเอกในเรื่องของท่าน แต่ท่านอาจจะเป็นตัวสำรองในเรื่องของผู้อื่น
๔๑. เรายืนอยู่บนสนามชีวิต ต้องต่อสู้อุปสัคทุกรูปแบบ จนกว่าจะปิดฉากละครแห่งชีวิต ด้วยการตายลงไป
๔๒. บทเรียนในตำราเรียน กับบทเรียนในชีวิตจริง มันคงละอย่างกัน
๔๓. ไม่มีตำราเล่มไหน ที่จะสอนเราทุกอย่างก้าวว่าวันนี้เราจะต้องเจออะไรบ้าง และจะต้องแก้อย่างไร ?
๔๔. เสียเงินทอง เสียสิ่งของ เสียเวลา และก็เสียใจ เป็นการจ่ายค่าเทอมชีวิต
๔๕. คนฉลาดจะจ่ายค่าเทอมที่ถูกที่สุด ส่วนคนโง่จะจ่ายค่าเทอมที่แพงกว่ากัน
๔๖. ที่จริงคนตาบอด พิกลพิการเขาน่าจะเป็นทุกข์มากกว่าเรา ทำไม ? เขายังยิ้มแย้มแจ่มใสได้
๔๗. ทำไมเราจึงทุกข์กว่าคนพิกลพิการเล่า ?
๔๘. กายพิการ แต่ใจไม่พิการ ใจพิการ แต่กายไม่พิการ อย่างไหนดีกว่ากัน ?
๔๙. เราสามารถตัดสินหนทางดำเนินชีวิตของเราเองได้ ดีหรือชั่ว อยู่ที่ตัวของเรา
๕๐. คนอื่นสามารถบังคับเราเป็นเพียงบางเวลา ส่วนใจของเรานั้น ไม่มีใครสามารถบังคับได้นอกจากตัวของเราเท่านั้น
๕๑. ถึงแม้งานจะสับสนยุ่งยากเหลือเกิน หากใจมีอิสระแล้ว ไม่เห็นจะยุ่งยากตรงไหน
๕๒. ทุกคนเกิดมาเพื่อทำหน้าที่ ตายเพื่อทำหน้าที่ ดีกว่าตายเพราะไม่ทำหน้าที่
๕๓. รับผิดชอบตัวเอง รับผิดชอบเพื่อนที่ดี และรับผิดชอบสังคม
๕๔. วันนี้เราด่าเขา วันหน้าเขาต้องด่าเรา ชาตินี้เราฆ่าเขา ชาติหน้าเขาจะต้องฆ่าเราอย่างแน่นอน
๕๕. คนทำบาป เพราะเห็นแก่กิน ไม่ต่างอะไรกับกินอาหารผสมยาพิษอย่างเอร็ดอร่อย กินมากก็มีพิษมา กินน้อยก็มีพิษน้อย
๕๖. กฎหมายทางโลก คุ้มครองสัตว์บางจำพวกเท่านั้น ส่วนกฎแห่งกรรมทางธรรม คุ้มครองสัตว์ทุกจำพวก
๕๗. กฎระเบียบของทางโลก อนุโลมไปตามความอยาก ส่วนกฎทางธรรมอนุโลมไปตามความเป็นจริง
๕๘. กรรมคือการกระทำให้สัตว์หยาบ และละเอียดประณีตต่างกัน
๕๙. ไม่มีพระเจ้าองค์ใด ที่จะสร้างเรา ไม่มีพระเจ้าองค์ใด ที่จะทำให้เราร่ำรวยได้ ไม่มีพระเจ้าองค์ใด ที่จะทำให้เราเป็นผู้บริสุทธิ์ได้นอกจากตัวของเราเอง
๖๐. คำว่า “ทำดี ได้ดี ทำชั่ว ได้ชั่ว” มากเหลือเกินที่คนได้ยิน น้อยเหลือเกินที่คนรู้จัก
๖๑. เหตุการณ์ความเป็นไปของทางโลก ไม่มีสิ้นสุด เราไม่สามารถจะติดตามได้ตลอดกาลเพราะอายุยังมีที่สิ้นสุด เราจะบ้ากับมันหรือไม่บ้า มันก็เป็นไปอยู่อย่างนั้น
๖๒. เพื่อมิให้เสียเวลา จงกลับมามองดูจิตใจของตนเอง ทำไมถึงซอกแซกสับส่ายถึงขนาดนั้น
๖๓. มันเคยตัว เพราะเราให้โอกาสมันมากเกินไป เพราะรักมันมาก จึงไม่กล้าขัดใจ นาน ๆ ไปอาจกลายเป็นโรควิกลจริตทางด้านจิตใจ
๖๔. การเอาชนะใจตนเอง ไม่ให้ไหลสู่อำนาจฝ่ายต่ำ เป็นสิ่งประเสริฐแท้
๖๕. วันนี้ เราตามใจของตนเอง ด้วยอำนาจแห่งความอยาก วันพรุ่งนี้ เราต้องหมดโอกาสที่จะสบายใจ
๖๖. วันนี้ เราไม่ตามใจตนเอง พรุ่งนี้ เราจะอยู่อย่างสบาย
๖๗. ยิ่งแก่ ยิ่งงก เพราะเขางกมาตั้งแต่ยังไม่แก่ ยิ่งแก่ ยิ่งดี เพราะเขาดีตั้งแต่ยังไม่แก่
๖๘. การวิ่งไปตามความอยาก คือการฆ่าตนเองด้วยความพอใจ
๖๙. ศัตรูมักมาในรูปรอยแห่งความเป็นมิตร ความทุกข์มักมาในรูปรอยแห่งความสุข
๗๐. น้ำหวานผสมยาพิษ คนโง่จะชอบดื่ม เพราะไม่รู้ ยาเสพติด ทำลายร่างกายตนเอง คนโง่ก็จะพากันเสพทั้งที่รู้
๗๑. ความสบายกายและสบายจิต จะหาซื้อด้วยเงินแสนเงินล้านไม่มีเลย ไม่จำเป็นจะต้องซื้อด้วยเงินและทอง
๗๒. คนที่มีศรัทธา มีคุณค่ายิ่งกว่าเงินแสนเงินล้าน
๗๓. เมื่อมีศรัทธา ควรมีปัญญาประกอบด้วย ไม่เช่นนั้นก็จะเป็นคนงมงาย ขาดเหตุผล
๗๔. คนนิยมสร้างพุทธ ที่เป็นรูป คือพุทธรูป แต่ไม่นิยมสร้างพุทธ ที่เป็นนาม คือสภาวธรรมที่รู้แจ้ง รู้จริง ทำให้รู้จักพุทธะ
๗๕. ความจริงต้องมีให้พิสูจน์ จึงจะถือว่าจริงแน่นอน คนโง่จะไม่เชื่อตั้งแต่เริ่มต้น จึงไม่พบกับความจริงในชีวิต มีแต่ความงมงายในชีวิต
๗๖. คนใดถือสิ่งที่ไม่เป็นสาระ ว่าเป็นสาระ ถือสิ่งที่ไม่เป็นสาระ ว่าเป็นสาระคนนั้นมีทางดำเนินในทางที่ผิด เขาจะไม่พบแก่นสารชีวิตที่แท้จริงเลย
๗๗. ผู้ที่หลงเปลือกนอก ย่อมไม่เห็นแก่นใน ผู้ถึงแก่นใน ย่อมเข้าใจเปลือกนอก
๗๘. ความสนุกสนานมัวเมาประมาทในชีวิต ไม่ใช่หนทางดำเนินชีวิตที่แท้จริง มันเป็นหนทางที่ทำให้เสียเวลา
๗๙. หากคนให้ความสำคัญกับการ กิน เล่น เสพกาม และนอน มากกว่าคุณธรรม เกิดเป็นสัตว์เดรัจฉานจะไม่ดีกว่ากันหรือ ? เพราะว่าไม่มีกฎหมายห้าม
๘๐. หากจิตใจเต็มด้วยความโลภ โกรธ หลง ช่องว่างในหัวใจไม่มี มีแต่ความอึดอัด
๘๑. อาหารที่กินเข้าไปมาก แสนจะอึดอัด แต่มีทางระบายออก
๘๒. ยิ่งความโลภ โกรธ หลง ลดลงมากเท่าไร ความปลอดโปร่ง ยิ่งมีขึ้นมากเท่านั้น
๘๓. แสงสว่างในทางธรรม จุดประกายให้ชีวิต ให้พบแต่ความสดใส
๘๔. ความสุขทางโลก เหมือนกับการเกาขอบปากแผลที่คัน ยิ่งเกายิ่งมัน เวลาหยุดเกา มันแสบมันคัน เพราะเป็นความสุขเกิดจากความเร่าร้อน
๘๕. เมื่อตอนที่อยากได้ ก็เป็นทุกข์ขณะที่แสวงหา ก็เป็นทุกข์ ได้มาแล้วกลัวฉิบหายไป ก็เป็นทุกข์
๘๖. เมื่อสิ่งนี้มี สิ่งนี้ก็ต้องมี เมื่อสิ่งนี้ไม่มี สิ่งนี้ก็ย่อมไม่มี
๘๗. หากมีแล้ว ทำให้มีความสุข ควรมี ถ้าหากมีแล้ว ทำให้มีความทุกข์ ไม่รู้จะมีไว้ทำไม ?
๘๘. ทุกสิ่งทุกอย่างมันไม่เที่ยง เราไปยึดมั่นความไม่เที่ยงนั้นว่าความสุข
๘๙. แม้ความสุขนั้นมันก็ไม่เที่ยง จะไปหวังเอาอะไรอีกเล่า ?
๙๐. พบกันก็เพื่อจากกัน ได้มาก็เพื่อจากไป
๙๑. มองทุกข์ให้เห็นทุกข์ จึงจะมีความสุข
๙๒. ความเบาใจ คลายกังวล ย่อมมีได้ แก่บุคคลผู้เข้าใจธรรมะ
๙๓. ยิ่งเข้าถึงธรรมที่เป็นจริงมากเท่าใด ความเบาสบายใจยิ่งมีมากขึ้นเท่านั้น
๙๔. เพราะความสุขทางโลก ไม่ให้อะไรมากไปกว่าความเพลิดเพลิน มัวเมา ประมาทในชีวิต จนลืมทางธรรม
๙๕. ทางเดิน ๒ ทาง ทางโลก และ ทางธรรม
๙๖. ทางโลก คือการปล่อยใจไปตามความอยากในโลกีย์ ทางธรรม คือการควบคุมใจตนเอง ให้มีธรรมเป็นเครื่องคุ้มครอง
๙๗. ผิดหวังทางโลก ยังมีทางธรรมคุ้มครอง หากคนนั้นรู้จักธรรม
๙๘. ผิดหวังทางโลก อยากทำลายทุกสิ่งทุกอย่าง แม้กระทั่งตนเอง คนนั้นแหละ ไม่รู้จักธรรม
๙๙. ทุกสิ่งทุกอย่างไม่ควรยึดถือมั่น
๑๐๐. มันเป็นเช่นนั้นเอง.ท่านเข้าใจแล้วหรือยัง   สักวันหนึ่งท่านคงจะเข้าใจ
ธรรมวาทะ ศรีคูณ (ธ.วาทะ)