วันพฤหัสบดีที่ 29 กันยายน พ.ศ. 2559

How Did a Blind Man Climb Yosemite's El Capitan in a Day?

Adventurer Erik Weihenmayer scales the East Buttress in less than 24 hours and sets a new rock climbing record

 
Erik Weihenmayer climbs El Cap in pursuit of the new record.
 

On September 26, 2016, Erik Weihenmayer became the first blind person to climb El Capitan in a day (24 hours or less). He was accompanied by an elite team of climbers and mountaineers, including Hans Florine, who has ascended El Capitan a record 177 times; Timmy O’Neill, Geoff Tabin, and Charley Mace. The team chose East Buttress for their route, the shortest line up El Cap, comprised of 11 pitches and 1,500 vertical feet. “I wanted something I could free climb,” says Weihenmayer, a 2015 National Geographic Adventurer of the Year, “and the length of East Buttress made me feel somewhat confident that I could do it in a day.”
He needn’t have worried about time. Weihenmayer and team set a blistering pace, passing another team of sighted climbers on the route, and topping out shortly after 3:00 p.m., about eight hours after they began.
Weihenmayer, 48, started climbing when he was a teen, shortly after losing his sight to juvenile retinoschisis. The sport proved a surprisingly good fit. “It’s very tactile,” says Weihenmayer. “And the goal is pretty straightforward, to move your body from point A to point B.”
His latest record is particularly satisfying, as it marks the 20th anniversary of his first El Cap climb with Florine. The two paired up in 1996 to attempt the first blind ascent of the Nose route, a more difficult line that that spans 32 pitches across 3,000 vertical feet. It took them four days. The feat remains unrepeated, in fact—no other blind person has even attempted the Nose.
In between the two records, Weihenmayer has refined his technique, starting with the approach. For the two-mile hike from the car to the base of East Buttress, he walked behind a teammate jingling a bear bell. “I learned on Aconcagua that unless someone is walking though snow, which I can consistently hear, they are really hard to follow,” says Weihenmayer. “A bell works great, except for one time in Italy when we came across a herd of cows.”
Weihenmayer hangs on to a crack in the rock face.
 

While hiking to the base of East Buttress, Weihenmayer used two trekking poles, one in each hand, to help negotiate the rugged trail which ranges from dirt to scree to large boulder fields. Once at the wall, O’Neill and Tabin went ahead, climbing as a team, to scout the route. Next came Weihenmayer’s three-man team. Florine, a speed climber, did all the lead climbing. Once Florine reached the top of each pitch, he would set up a top-rope for Weihenmayer. Mace would climb Florine’s rope, cleaning the protective gear as he went. Weihenmayer brought up the rear on the top rope, listening to verbal cues from Mace, who stayed a couple feet overhead.
“It’s astounding to watch Erik climb,” says Florine. “He keeps one arm locked off while he sweeps the wall with the other. Even with a direct verbal instruction, he still has to find the hold with his hand. It’s an amazing display of strength and tenacity.”
One trick Weihenmayer has picked up over the years is to memorize the position of a good handhold so he can re-use it as a foothold. Cracks are the easiest for him to climb, as they supply a logical line of hand and footholds. “There was really good crack climbing on East Buttress, some really good hand jams,” Weihenmayer says. “But I hadn’t climbed a big route like that in a while, and we were in the hot sun, so my forearms started cramping by the end of the day.”
About a third of the way up the route, Weihenmayer and team passed a pair of climbers from Colombia who offered their congratulations for the dos ciego, “two blind.” “They thought Geoff Tabin was blind,” says Weihenmayer, “which is hilarious because, first of all, he’s not, and second, he’s a famous eye doctor who cures people blinded by cataracts all over the developing world.”
Tabin admits his footwork on East Buttress wasn’t so great, and that O’Neill gave him a lot of tips. “But really, it’s a testament to Erik’s skill that we appeared to be climbing so similarly,” says Tabin.
Weihenmayer reaches for the next knob.
 

Weihenmayer says that no matter how well he’s climbing, the fear of falling never completely goes away. Even when he’s on top rope, the comparatively safest way to take a fall, he is afraid of swinging out into space and colliding with the rock. “You can still have an epic on a top rope,” he says, “but I don’t have as much anxiety as I do when I’m lead climbing.”
His favorite section of East Buttress was the last two pitches. “It’s really featured up there,” Weihenmayer says, “really knobby with marble-sized knobs and orange-sized knobs and little scoops and weird little banana-shaped things you’d pinch. It was cool blind-guy climbing because of all the cool shapes, like, ‘what type of fruit am I going to get next?’”
The most dangerous part of the endeavor, for the entire team, came after the climb—the descent back to the valley floor along the East Ledges, known for forebodingly steep talus, open slabs, and a series of rappels. “It’s a tough descent for anyone, especially when you’re tired from a long day of climbing,” says Florine.
Weihenmayer mitigated the risk by walking in a single-file line between two teammates. The teammate in front served as the guide—Weihenmayer kept one hand on that person’s backpack. On the really loose descending sections, the teammate behind Weihenmayer acted as an anchor, attaching a short line of rope between his climbing harness and Weihenmayer’s. On some sections, Weihenmayer scooted down on his butt. On others, he rappelled. “Rappelling is probably my least favorite thing about climbing,” says Weihenmayer. “There’s no way to tell whether I’m stepping onto a ledge or into a hole.”
But the struggle was forgotten by the time he reached the parking lot two-and-a-half hours later, where friends were waiting with craft beer, salty chips, and a jar of pickles. Once the beers were cracked open, Weihenmayer was already talking about his next Yosemite adventure. Florine suggested NIAD, or Nose in a Day, a benchmark that separates the great climbers from the good. Weihenmayer is considering it.
“I want to keep climbing as long as I can,” he says. “I can’t play golf or things like that, so this is my way of connecting with my friends. It’s like extreme golf.”

วันพฤหัสบดีที่ 22 กันยายน พ.ศ. 2559

Benefit of going bald

  • By Zaria Gorvett
22 September 2016 The Vikings used a lotion of goose poo. The ancient Greek medic Hippocrates believed the best cure for baldness was really pigeon droppings, which he mixed with horseradish, cumin and nettles. One 5,000 year-old Egyptian recipe suggested blending the burned prickles of a hedgehog immersed in oil with honey, alabaster, red ochre – oh, and fingernail scrapings – and slathering the concoction liberally over the affected area.
For as long as men have had access to mirrors, they’ve been fretting about their scalps getting lonely. It was a particular obsession of Julius Caesar, who tried everything to get his hair back; the wreath of laurels he wore was less a nod to Roman tradition than an attempt at covering up his shiny pate.
By the time he met Cleopatra, he was almost completely bald. In a last ditch attempt to save his mop, she lovingly recommended a home remedy of ground-up mice, horse teeth and bear grease.
Alas, it didn’t work. He lost his hair like many great men before and since, including Socrates, Napoleon, Aristotle, Gandhi, Darwin, Churchill, Shakespeare and Hippocrates – who, despite the pigeon droppings, was so bald he even has a type of baldness named after him. Eventually Caesar began growing his hair longer at the back and combing these strands forwards across his head, a technique which was optimistically described as “illusion styling”. Now it’s known as the comb-over.
(Credit: Wikimedia Commons)
Charles Darwin fits the perception of bald men as intelligent, high-status and influential (Credit: Wikimedia Commons)
Thousands of years later, we’ve moved on from garlands and revolting concoctions to expensive creams, tonics and shampoos, and last resorts of toupes, pills and surgery. Today you can attend a hair loss clinic, sign up for hair-loss counselling and it’s not unusual to see adverts telling balding men to “see their doctor”. Papers discuss balding in epidemic terms, meanwhile the phenomenon even has a new scientific-sounding name, “androgenic alopecia”. If you didn’t know otherwise, you might think it was a medical condition.
Accordingly, across the globe, we spend $3.5bn (£2.7bn) on baldness cures every year. That’s more than the entire national budget of Macedonia or, as Bill Gates pointed out last year, significantly more than we spend on the control of malaria (just $200m (£154m) per year).
And what today’s treatments lose out on in ingredients they make up for in unpleasant side-effects. Sales of the anti-hair-loss drug Propecia, which has been linked to impotence, hit a record high of $264m (£204m) in 2014. Hair transplants, meanwhile, are notoriously bloody and have been known to make grown men cry. According to a 2009 survey by the International Society of Hair Restoration Surgery, almost 60% of men would rather have a full head of hair than money or friends.
Have we got it all wrong?
There’s mounting evidence that bare heads aren’t a spectacular evolutionary accident after all. Bald men are seen as more intelligent, dominant and high status; their shiny scalps may help them to seduce women or even save lives.
Before we can get to grips with what makes balding so great, first we need to set the record straight.
Contrary to popular wisdom – and the existence of super-macho baldies such as Bruce Willis – the propensity to lose your hair doesn’t make you any more of a man. Bald men are no more virile and they don’t have higher testosterone levels, though they do tend to have hairier arms, legs and chests. Perhaps most surprisingly, bald men don’t actually have any fewer hairs on their heads.
(Credit: Alamy)
Sir Patrick Stewart has been bald since he was 19 (Credit: Alamy)
So how does it happen?
In 1897, a wave of panic rippled across the globe after a French dermatologist announced he had discovered the true culprit: a microbe
For all the hysteria surrounding baldness, we have a long history of getting it wrong. Aristotle thought it was caused by sex. In ancient Roman times, an epidemic of smooth scalps in the military was blamed on the heavy metal helmets worn by soldiers. Later theories included “dryness of the brain” – which was thought to pull the head away from the hair by making the brain shrink – air pollution or, ironically, the wrong haircut.
Back in 1897, a wave of panic rippled across the globe after a French dermatologist announced he had discovered the true culprit: a microbe. Barbers and medical journals leapt to action, announcing that combs should be boiled regularly and under no circumstances should members of bald families use any combs or brushes other than their own.
We now know that baldness is caused by a potent break-down product of testosterone, dihydrotestosterone (DHT). In the womb, the hormone plays an important role in the development of male genitalia. In susceptible adults, it makes hair follicles shrink. As DHT works its magic the long, so-called “terminal” hairs on a man’s head are transformed into short, soft “vellus” hairs like those on the heads of babies.
What sets those with bare heads apart is the sensitivity of their hair follicles, which is inherited from their mothers
And since it’s a product of testosterone, you might think more testosterone would equal more DHT and more withered hairs. In fact you only need a tiny amount for balding to begin. What sets those with bare heads apart is the sensitivity of their hair follicles, which is inherited from their mothers.
The fact that it’s inherited is crucial. By the time they reach their 30th birthday – long before the end of their reproductive lifespan – 25-30% of men have some degree of hair loss. Not only that, but it happens all over the world, in every single ethnic group. If being bald was so bad, it would have died out. The fact it is so common might suggest it is useful, but how? And if so, why does it only happen to men?
“In general in nature when males have something that the females don’t it means that characteristic is acting as a signal,” says Frank Muscarella, a psychologist at Barry University. Back in the 1990s, this got him thinking.
Most of these “sexually dimorphic” features also have something else in common. “They are usually associated with dominance and more reproductive opportunities,” says Muscarella. In other words, baldness might be the human equivalent of a male peacock’s ornate, brightly coloured tail. It might have evolved because it is attractive to women.
(Credit: Getty Images)
Sir Winston Churchill was renowned for his courage and dominance during the second world war (Credit: Getty Images).
Previous studies had shown that women do not find bald men sexy, but this is likely to be because bald men tend to be old, and – not surprisingly – women don’t find old age appealing. “We know that women are attracted to men with high social status, so even if it’s not physically attractive it may embed a kind of non-physical attractiveness,” says Muscarella.
Before you ask, Muscarella doesn’t have a vested interest in this theory. “No actually I’m not bald, I have a very good head of hair,” he says.
In 2004, he decided to investigate on behalf of those who are less fortunate. To eliminate factors which might skew his results, Muscarella knew he’d need to improvise some bald men himself. But he knew he couldn’t simply photograph some men and edit their hair out.
Instead Muscarella roped in a hairdresser friend – and they took a trip to the local wig shop. “I asked him to cut the hair on the wigs so that one looked like a full head of hair for a man, one looked like it was receding and one looked like it was bald,” he says. Men who go bald naturally tend to retain some hair over their ears and around the back of the head, so they needed a wig even for the bald look.
After his friend had finished hacking the wigs to shape, Muscarella bought three plastic skullcaps and attached the hair with Velcro. Then they asked six unfortunate students to try them on and took some photos. “Of course they looked absolutely horrible,” he says.
Luckily his co-author had just acquired some very, very primitive photo editing software and so, pixel by pixel, they were able to erase the strong lines between the skullcap and the forehead and make the pictures look relatively normal.
Then they put their images to the test. He showed the images to 101 male and 101 female psychology students and asked them to rate the men’s attractiveness and aspects of their personality.
The bald men were consistently rated as more intelligent, influential, knowledgeable, well educated, high social status, honest and helpful
While the bald and balding men were not considered as physically attractive as the other men, one category of scores was far higher. The men were consistently rated as more intelligent, influential, knowledgeable, well-educated, high social status, honest and helpful – traits collectively known as social maturity.
He speculates that baldness may have evolved as a signal of high social status – something some women find irresistible. Intriguingly, bald men were also viewed as significantly less aggressive. “If you think about it, early human males would have been running around completely naked and completely hairy, so you can imagine a big shaggy head of hair, a big bushy moustache – all kinds of body hair – they would have been very kind of threatening looking,” says Muscarella. Going bald may have been a way to separate mature, high-status men from hostile adolescents.
(Credit: Alamy)
Though Salman Rushdie is better known for his writing than his looks, he married model Padma Lakshmi in 2004 (Credit: Alamy)
If that’s the case, it’s possible we’ve been hi-jacking this natural signal for years already. As Muscarella points out, the shaven look has been a hit with philosophers, teachers and priests for centuries. Christian monks have taken this one step further – not only shaving their heads, but doing so in a way which directly mimics the way men go bald.
The finding is backed up by numerous other studies. Across the globe, from workers on a remote sugar cane plantation in Brazil to Zambian high school students, balding men are overwhelmingly viewed as more dominant. It even works on men who have simply shaved all their hair off.
There’s even some tantalising – albeit controversial – evidence that bald heads may be life-saving.
For a long time, the opposite was true. It’s long been known that men who can’t produce DHT, such as those who have been castrated, have healthy, flowing locks for as long as they live. Intriguingly, there are also no recorded cases of prostate cancer in this group.
DHT is responsible for the growth of the prostate gland in babies, so it makes a lot of sense that it would also contribute to the growth of tumours in adulthood. Prostate cancer and baldness may be underpinned by a shared hormonal sensitivity which runs in the family. This was confirmed earlier this year with the discovery that balding men are more likely to develop aggressive prostate cancer, which is responsible for around 300,000 deaths every year.
It doesn’t sound like much of a silver lining – but there’s a twist. Low levels of vitamin D – which the body can only produce when it’s exposed to sunlight – is another known risk factor for prostate cancer. And as any bald man will tell you, they get a lot more sun exposure than the rest of us. Did baldness evolve to mitigate some of the deadly effects of DHT?
(Credit: Alamy)
Last year Forbes ranked Lloyd Blankfein – who is the CEO and chairman of Goldman Sacks – as the 26th most powerful person in the world (Credit: Alamy)
“Tens of thousands of years ago in Europe it might have helped those individuals to receive more UV radiation and produce more vitamin D,” says Peter Kabai from István University in Hungary, who struck upon the idea when he began going bald. This would also explain why women don’t go bald, since they don’t have a prostate.
Men who develop a receding hairline and bald spots before the age of 30 are up to 45% less likely to develop prostate cancer later on
The evidence is racking up. Men who work outdoors have better odds against those who spend more time inside. That’s also true of those who have a tan, who were sunburnt as children, who live in warmer climes or who take more holidays abroad. The effect is so powerful, even the season in which you’re diagnosed makes a difference: those diagnosed in the summer are less likely to die of their cancer.
“This all relates to vitamin D – in which most people are deficient,” says Kabai. The final strand of proof comes from a clinical trial published last year. Thirty seven men with prostate cancer were either given a vitamin D supplement (nearly seven times the recommended daily allowance) or a placebo.
Sixty days later, their prostates were removed. In the group which had been taking vitamin D, their tumours had shrunk. In the group which hadn’t, they had got worse. The supplement also changed how key genes were expressed – turning off those involved in inflammation, which is known to contribute to the development of cancer.
In other words, balding men may be more susceptible to prostate cancer despite the fact that they are losing their hair, not because of it; the baldness itself may be helping mitigate some of the risk.
It could also clear up why the evidence is so confusing: a previous study found that men who developed a receding hairline and bald spots before the age of 30 were up to 45% less likely to develop prostate cancer later on. “Some bald men might prefer to wear hat all the time, while others might not. That difference could be one source of ambiguities in such studies,” says Kabai.
So there you have it: going bald could help men get ahead, get the girl or get better. Perhaps it’s time to put the pigeon droppings away and give bare heads the respect they deserve.

วันพุธที่ 14 กันยายน พ.ศ. 2559

ผลงาน คสช. สองปี (รายงานจากมติชน)

“บิ๊กตู่” โวผลงาน 2 ปีดีขึ้น สะท้อนการทำงานทุกด้าน ชี้ความเสี่ยงด้านความไม่แน่นอนการเมืองดีขึ้น 7 อันดับ
เมื่อ วันที่ 15 กันยายน ผู้สื่อข่าวรายงานบรรยากาศก่อนการแถลงผลงานรัฐบาล ในโอกาสครบรอบ 2 ปีที่ตึกสันติไมตรี ทำเนียบรัฐบาลเป็นไปอย่างคึกคัก โดยมีคณะรัฐมนตรี (ครม.) ผู้บัญชาการเหล่าทัพ หัวหน้าส่วนราชการระดับปลัดกระทรวงหรือเทียบเท่า รองปลัดกระทรวง ผู้บริหารระดับสูงสำนักเลขาธิการนายกรัฐมนตรี เจ้าหน้าที่ที่เกี่ยวข้อง สื่อมวลชนทั้งไทยและต่างประเทศ เดินทางเข้าร่วมงาน โดยก่อนเริ่มงานในเวลา 08.00 น. รองนายกฯ ทั้ง 6 คน ได้เข้าพบพล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา นายกรัฐมนตรีและหัวหน้าคณะรักษาความสงบแห่งชาติ (คสช. ) เพื่อเตรียมพร้อมสรุปผลงานให้นายกฯ รับทราบ ก่อนที่นายกฯ จะเป็นผู้กล่าวเปิดแถลงผลงานรัฐบาล จากนั้นรองนายกฯ ทั้ง 6 คน นำโดยพล.อ.ประวิตร วงษ์สุวรรณ พล.อ.ธนะศักดิ์ ปฏิมาประกร พล.ร.อ.ณรงค์ พิพัฒนาศัย พล.อ.อ.ประจิน จั่นตอง นายวิษณุ เครืองาม และนายสมคิด จาตุศรีพิทักษ์ กล่าวแถลงสรุปผลงานในแต่ล่ะด้าน เช่น ด้านเศรษฐกิจ สังคม ความมั่นคง การศึกษา เป็นต้น คนละ 15 นาที ขณะที่การรักษาความปลอดภัยเป็นไปอย่างเข้มงวด โดยเจ้าหน้าที่ตำรวจประจำทำเนียบรัฐบาลจะตรวจตรารถยนต์-บุคคลที่จะผ่าน เข้า-ออกอย่างเข้มงวด
จากนั้นเวลา 09.30 น. พล.อ.ประยุทธ์ กล่าวเปิดการแถลงผลงานตอนหนึ่งว่า ตนรู้สึกยินดีที่ได้มาพบกับประชาชน ที่น่ายินดีกว่านั้นคือการได้เห็นรอยยิ้มกลับคืนสู่ใบหน้าของคนไทย ที่ทั่วโลกรู้จักในนาม “สยามเมืองยิ้ม” แต่สิ่งนั้นหายไปจากสังคมไทยมากว่า 10 ปี ซึ่งช่วงเวลาที่ผ่านมา สถานการณ์ในประเทศไทยไม่ค่อยสงบสุข การพัฒนาประเทศเป็นไปอย่างล่าช้า เศรษฐกิจไม่ได้รับการปฏิรูปทั้งระบบ เกิดความเหลื่อมล้ำไม่เป็นธรรม ประชาชนมีรายได้น้อย สังคมมีความสับสนวุ่นวาย การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์กระทำได้จำกัด การวิจัย การพัฒนา เพื่อสร้างนวัตกรรมไม่ต่อเนื่อง ไม่ทันต่อการเปลี่ยนแปลงของโลก ประชาชนไม่สามารถเข้าถึงกระบวนการยุติธรรมอย่างเท่าเทียม การที่ประเทศไม่มีแผนยุทธศาสตร์ชาติระยะยาวที่ชัดเจน ทำให้ประเทศขาดทิศทางในการพัฒนา การบริหารราชการแผ่นดินให้ความสำคัญน้อยกับแผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่ง ชาติ การดำเนินนโยบายด้านการต่างประเทศที่ขาดความสมดุล รวมไปถึงการใช้จ่ายงบประมาณที่ซ้ำซ้อน ไม่คุ้มค่า ขาดความต่อเนื่อง ประชาชนได้รับประโยชน์ไม่ทั่วถึง การถือครองทรัพยากรตลอดจนความเจริญกระจุกอยู่เพียงบางพื้นที่ โดยเหล่านี้นำไปสู่ปัญหาทางการเมืองที่รุนแรงขัดแย้ง สร้างภาพลักษณ์ที่ไม่ดีของประเทศในสายตาชาวต่างชาติ รวมทั้งเป็นอันตรายต่อประชาชนผู้บริสุทธิ์ โดยที่กฏหมายไม่สามารถบังคับใช้เพื่อช่วยทุเลาสถานการณ์ได้อย่างจริงจัง และที่สำคัญหลายภาคส่วนไม่ใช้หลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง ทำให้ประเทศเผชิญกับปัญหาการทุจริตคอร์รัปชันซึ่งถือเป็นปัญหาร้ายแรงที่สุด ของชาติ ทุกประเด็นเหล่านี้คือปัญหาที่ทาบทับประเทศไทยมาเป็นเวลากว่า 10 ปี โดยไม่ได้รับการแก้ไขอย่างเป็นรูปธรรม ประเทศไทยจำเป็นต้องมีการปฏิรูปประเทศ ตามสิ่งท้าทาย และสถานการณ์ที่เปลี่ยนแปลงไปตลอดเวลาของโลกศตวรรษที่ 21 เราจำเป็นต้องมีการปฏิรูปประเทศในทุกระบบ ให้ครบวงจร เพื่อไม่ให้ประเทศไทยกลายเป็นชาติที่ไร้การพัฒนา และถูกทิ้งรั้งไว้เบื้องหลัง
พล.อ.ประยุทธ์กล่าวว่า รัฐบาลมีความมุ่งมั่นตั้งใจในการบริหารราชการแผ่นดินโดยยึดโยงประชาชนเป็น ศูนย์กลาง ยึดถือผลประโยชน์ของชาติเป็นที่ตั้ง และยึดหลักธรรมาภิบาล สุจริตโปร่งใส เพื่อเป้าหมายสำคัญในการวางรากฐานให้รัฐบาลในอนาคตได้บริหารประเทศอย่างมีธร รมาภิบาลภายใต้กฎกติกาที่เหมาะสม และป้องกันอย่างที่สุดที่จะไม่ให้สภาพปัญหาแบบเดิมกลับมาเกิดขึ้นอีกใน ประเทศไทย การกำหนดแนวนโยบายทุกด้านของรัฐบาล อยู่บนหลักคิดที่จะต้องขจัดเงื่อนไขอันเป็นอุปสรรคต่อการพัฒนาในอดีต รัฐบาลเข้ามาบริหารประเทศในช่วงที่สถานการณ์ ทั้งภายใน และภายนอกประเทศไม่สงบสุขในทุกมิติ โดยด้านเศรษฐกิจ ประเทศไทยประสบปัญหาราคาสินค้าเกษตรตกต่ำ การค้าการลงทุนซบเซา ขณะที่เศรษฐกิจโลกในปี 2558 มีการขยายตัวในเกณฑ์ต่ำ เพียงร้อยละ 3 ต่ำกว่าที่ประมาณการณ์ ขณะที่แนวโน้มเศรษฐกิจโลกในปี 2559 ก็ยังคงขยายตัวเพียง ร้อยละ 3.1 รวมทั้งประเทศมหาอำนาจทางเศรษฐกิจขยายตัวชะลอลง
“ขณะที่สังคมภายใน ประเทศมีปัญหาความเหลื่อมล้ำ การกระจุกตัวของความมั่งคั่งและโอกาส ส่วนภาพรวมของสถานการณ์โลก ยังมีปัญหาทั้งการเคลื่อนย้ายถิ่นฐานที่ไม่ปกติ การอพยพลี้ภัย ความอดอยาก ความไม่เท่าเทียม ภัยธรรมชาติ และโรคระบาดที่ทุกประเทศต้องเตรียมการรับมือ ด้านการต่างประเทศขาดความเข้าใจในบริบทของประเทศไทย นำไปสู่การตั้งคำถาม และความอ่อนไหวต่อความเชื่อมั่นในมุมมองของหลายประเทศ ขณะที่สถานการณ์โลกเกิดปรากฏการณ์ขึ้นมากมาย เกิดพันธสัญญาระหว่างประเทศใหม่ ๆ การรวมกลุ่มของประเทศ เพื่อเจรจาการค้า และสร้างอำนาจต่อรองในเวทีโลก ทั้งหมดล้วนเป็นเรื่องที่รัฐบาลต้องนำมาคิด และกำหนดเป็นนโยบาย เพื่อขับเคลื่อนไปสู่การปฏิบัติจริง เพื่อการแก้ไขปัญหา และการบริหารความเสี่ยง” นายกฯกล่าว
พล.อ.ประยุทธ์ กล่าวต่อว่า ในห้วง 2 ปีแรกที่รัฐบาลและคสช. เข้ามาบริหารราชการแผ่นดิน เมื่อระยะเวลาผ่านไป ผลการทำงานของรัฐบาลเป็นที่ประจักษ์ มีผลสัมฤทธิ์ปรากฏออกมา ทำให้มุมมองและการประเมินที่หน่วยงาน องค์กรต่าง ๆ มีต่อประเทศไทยเป็นไปในทิศทางที่ดีขึ้นน่าพอใจ สะท้อนผลการทำงานของรัฐบาลในทุกด้าน สรุปได้ดังนี้ ด้านเสถียรภาพและความมั่นคงของประเทศซึ่งส่งผลกระทบในทางที่ดี กับทุก ๆ ด้าน มีผลการประเมินความเสี่ยงด้านความไม่แน่นอนทางการเมืองดีขึ้นจากอันดับที่ 58 ในปี 57 เป็นอันดับที่ 51 ในปี 2559 ซึ่งดีขึ้น 7 อันดับ ความโปร่งใสในการบริหารงานภาครัฐดีขึ้นจากอันดับที่ 57 ในปี 57 เป็นอันดับที่ 25 ในปี 2559 จำนวนเหตุการณ์ความไม่สงบในจังหวัดชายแดนภาคใต้ ลดลงกว่าร้อยละ 50 จำนวนคดียาเสพติดลดลงกว่าร้อยละ 50 ผลการจัดอันดับดัชนีชี้วัดภาพลักษณ์คอร์รัปชัน (ซีพีไอ) เกือบ 180 ประเทศทั่วโลก ตั้งแต่ปี 2556 –2558 ประเทศไทยดีขึ้นทุกๆ ปี อย่างต่อเนื่อง โดยในปี 2556 ก่อนที่รัฐบาลนี้ เข้ามาเราอยู่อันดับที่ 102 ปัจจุบันอยู่อันดับที่ 76 ทั้งนี้ สถาบันและองค์กรต่าง ๆ ทั้งในประเทศ และระหว่างประเทศ ได้ประเมินสถานการณ์คอร์รัปชันของไทย ในสายตานานาชาติ ว่าดีที่สุดในรอบ 6 ปี และมีความโปร่งใสดีที่สุดในรอบ 10 ปี
นายกฯ กล่าวว่า ในด้านความเข้มแข็งและขีดความสามารถในการแข่งขัน ทางเศรษฐกิจและสังคม มีผลการประเมินอัตราการขยายตัวทางเศรษฐกิจ (จีดีพี) มีแนวโน้มสูงขึ้นต่อเนื่อง จากร้อยละ 0.8 ในปี 2557 เป็นร้อยละ 3.2 ในปี 2559 สัดส่วนมูลค่าธุรกิจธุรกิจขนาดกลางและย่อม (เอสเอ็มอี) ต่อจีดีพีมีแนวโน้มสูงขึ้นต่อเนื่อง จากร้อยละ 39.6 ในปี 2557 เป็นร้อยละ 42.3 ในปี 2559 ขีดความสามารถในการแข่งขันด้านการคมนาคมทางบก ดีขึ้น จากอันดับที่ 48 ในปี 2556 เป็นอันดับที่ 26 ในปี 2559 ขีดความสามารถในการแข่งขันด้านการคมนาคมทางอากาศ ดีขึ้นจากอันดับที่ 23 ในปี 2556 เป็นอันดับที่ 20 ในปี 2559 ความน่าลงทุนระหว่างประเทศ ดีขึ้นจากอันดับที่ 31 ในปี 2556 เป็นอันดับที่ 28 ในปี 2559 องค์การสหประชาชาติ (ยูเอ็น) ประกาศการจัดอันดับดัชนี e-Government ประเทศไทยได้เลื่อนขึ้น จาก 102 ในปี 2014 เป็นอันดับ 77 ปี 2016 จาก 193 ประเทศ สถาบันการจัดการนานาชาติ (ไอเอ็มดี) จัดอันดับขีดความสามารถในการแข่งขันของประเทศ ปี 2559 ประเทศไทยได้รับการจัดอันดับที่ 28 จากอันดับที่ 30 ในปี 2558 นอกจากนี้ในปี 2558 มีนักท่องเที่ยวต่างชาติ เกือบ 30 ล้านคน สร้างรายได้เข้าประเทศ 1.44 ล้านล้านบาท สูงเป็นอันดับ 6 ของโลก ผลการจัดอันดับประเทศที่มีความทุกข์ยาก น้อยที่สุดในโลก ของบลูมเบิร์กให้ประเทศไทยเป็นอันดับ 1 จากทั้งหมด 74 ประเทศทั่วโลก และเป็นประเทศที่มีความสุขมากที่สุดในโลก เป็นปีที่ 2 ต่อเนื่องกัน นอกจากนี้ นิตยสารนิวส์ แอนด์เวิลด์ รีพอร์ต ได้จัดอันดับ 60 ประเทศที่ดีที่สุด ประจำปี 2016 โดยประเทศไทยได้ถูกจัดอยู่ในลำดับที่ 21 ของโลก อันดับสูงสุดในอาเซียน และระบุด้วยว่า ประเทศไทยน่าท่องเที่ยวผจญภัย และเป็นประเทศที่มีการเติบโตทางเศรษฐกิจสูงเป็นอันดับ 4 จาก 60 ประเทศที่ดีที่สุด ซึ่งวัดจากความสวยงามทางธรรมชาติ มรดกทางประเพณี และวัฒนธรรม ลักษณะประชากรและคุณภาพชีวิต โอกาสในการประกอบการ โอกาสด้านธุรกิจ การเติบโตทางเศรษฐกิจ และการเมือง
“ด้านกฎหมายและการ ต่างประเทศ มีผลการดำเนินงานออกกฎหมายที่จำเป็นได้มากที่สุดเป็นประวัติการณ์ การแก้ปัญหางาช้าง ตามอนุสัญญาว่าด้วยการค้าระหว่างประเทศซึ่งชนิดสัตว์ป่า และพืชป่าที่ใกล้สูญพันธุ์ (ไซเตส) ทำให้รอดพ้นจากการถูกคว่ำบาตรทางการค้าจากไซเตส ซึ่งมูลค่าทางเศรษฐกิจ มากกว่า 47,000 ล้านบาทต่อปี การแก้ไขปัญหาการค้ามนุษย์ ซึ่งถือเป็นวาระแห่งชาติ มีความคืบหน้าจนสหรัฐอเมริกา ได้ปรับระดับในรายงานการค้ามนุษย์ (ทริปรีพอร์ท) ประจำปี 2559 ให้ประเทศไทยดีขึ้น ซึ่งอาจจะส่งผลดี ต่อการแก้ปัญหาการประมงผิดกฎหมาย (ไอยูยู) ของทางอียูเนื่องจากมีความเชื่อมโยงกัน โดยสินค้าประมงไทย มีมูลค่าการส่งออก กว่า 240,000 ล้านบาทต่อปี
นายกฯ กล่าวว่า รัฐบาลบริหารประเทศในทุกมิติ ทั้งด้านความมั่นคง เศรษฐกิจ สังคม การต่างประเทศ กฏหมายและกระบวนการยุติธรรม รวมถึงด้านอื่น ๆ ซึ่งยืนยันว่ารัฐบาลได้ลงมือทำเพื่อสร้างพื้นฐานที่แข็งแกร่งให้กับประเทศ
counter

วันอังคารที่ 13 กันยายน พ.ศ. 2559

With hairpins, blind cutbacks and a cloverleaf here and there, this challenging 11-mile stretch is said to be among the best driving roads in the world.
Deep in the southern United States, in the thickly forested border of Tennessee and North Carolina, is a road that seems drawn by a doodler. It makes 318 turns along 11 miles of countryside, including hairpins, blind cutbacks and a cloverleaf here and there. It’s so windy and challenging that it has become a destination for motorcyclists and car enthusiasts; some say it's among the best driving roads in the world.
This section of highway US 129 is often called The Dragon, and Jared Barnes remembers the first time he took his motorbike on it. It was about seven years ago, and Barnes had no idea what he was doing.
The Dragon’s turns have become legendary among riders (Credit: Credit: Mark Scheuern/Alamy)
The Dragon’s turns have become legendary among riders (Credit: Mark Scheuern/Alamy)
“I couldn’t ride worth a crap,” he recalled. “The local boys just about peeled the paint off my bike flying past me.”
Barnes was soon hooked on the adrenaline of it. Living just 45 minutes away, he went back three or four times a week. After constant practice, in 2012 he tried to break the record for the fastest ride ever. Video shows him doing it in 8:27, besting the previous record by half a minute and hitting more than 130mph – a good four times faster than the speed limit.
“It’s not official or anything, because, you know, it’s not legal,” Barnes sheepishly admitted.
His run may be the record, but it’s not uncommon to see that kind of speed on The Dragon. An unknown country road just 20 years ago, the route is becoming a destination for motorcyclists, gearheads and those who find adrenaline in the g-forces of an apex turn.
Drivers have to navigate several cloverleaves along the road (Credit: Credit: Mark Scheuern/Alamy)
Drivers have to navigate several cloverleaves along the road (Credit: Mark Scheuern/Alamy)
With a lethargic 30mph speed limit, The Dragon has become a constant battle between local deputies and speedsters. It’s also created a small cottage industry of businesses for thrill-seekers and Sunday drivers.
The road traces the route of an old Cherokee hunting path, which was then used by17th-century European settlers to bring cattle to market towns. The federal government paved it into US 129 in the 1950s. Connecting sleepy hamlets deep into the Appalachian forest, the road remained largely unused until the 1990s, when internet chatrooms and motorcycle websites found it.
At the eastern end of The Dragon, there’s now a motel and a gift shop and a makeshift memorial of smashed helmets and motorcycle parts. Head northwest from there and the road descends into deep forest preserves. The entire 11-mile stretch has no driveways or side streets, no homes or businesses – nothing to worry about but the turn coming up. It’s also full of hills, so the road dips and climbs as it goes left and right.
A memorial of smashed helmets and motorcycle parts sits by the road (Credit: Credit: Zoonar GmbH/Alamy)
A memorial of smashed helmets and motorcycle parts sits by the road (Credit: Zoonar GmbH/Alamy)
These turns have become legendary among drivers and motorcyclists for their difficulty. The toughest of them might be Guardrail Cliff, where the road is hugged by an unforgiving rock wall on one side and a metal rail on the other, both dented and paint-smeared from those who couldn’t handle the sweeping turn. Or perhaps the hardest is Gravity Cavity, a turn that becomes a deep drop followed by a hump, leaving motorcyclists in the wrong gear, struggling for power and apt to fall on the rise.
Many people who try The Dragon stay for a few days or a week, hoping daily trips on it will help them master it, said Brad Talbott, owner of Deals Gap Motorcycle Resort. Talbott’s 14-room motel, a former hunting lodge, is often booked up during summer months, sometimes a year in advance.
“This is like Disney for drivers. It has become the focal point for motorcyclists and serious car guys,” Talbott said.
The Deals Gap Motorcycle Resort is often fully booked in the summer (Credit: Credit: Susan Leggett/Alamy)
The Deals Gap Motorcycle Resort is often fully booked in the summer (Credit: Susan Leggett/Alamy)
On a summer’s day, thousands of riders make the windy journey, according to Dave Allison, a photographer who sets up along The Dragon and sells the pictures on his website. People buy his pictures of their Harleys or Fords or sometimes even tractor trailers.
“I’ve got the best job in the world,” Allison said, as a hog roaring by drowned him out. On his morning drive from nearby Knoxville, Tennessee, Allison sees eagles nesting, sunrises through the white oaks and sugar maples, fog rolling off a lake and lazy black bears meandering across the turnpike.
He sets up in a corner called Picnic Benches. “There used to be benches here until someone crashed into them,” Allison explained. It’s a double apex, with a short straight between the two turns. Most everyone can handle it, which is the way Allison likes it. He rarely sets up in one of the more difficult turns: accidents mean less business when his corner is tied up by rescue crews, which often take an hour to respond.
It’s not uncommon to see riders speeding (Credit: Credit: Mark Scheuern/Alamy)
It’s not uncommon to see riders speeding (Credit: Mark Scheuern/Alamy)
And The Dragon sees its share of crashes, often 10 or 15 a day, according to Allison and Talbott. Mostly it’s a motorcyclist who loses control and walks away with a bit of road rash. But some are far worse. Between 2002 and 2015, the Tennessee Highway Patrol documented 1,695 crashes on The Dragon, 37 of them fatalities. So far this year, there have been 103 wrecks, with three deaths.
Most of those deaths are riders from “the flat straight areas” of the US, like Illinois and Florida, according to Lt Randy Ailey with the traffic safety unit at the Blount County Sheriff's Office.
His deputies often write a dozen citations a day. But occasionally, the worst offenders just speed off, Ailey admitted. If a motorcyclist blows through the speed trap, Ailey doesn’t want his men to give chase.
“It’s not worth my deputies getting hurt for a speeding ticket,” he said.
The Dragon ‘is like Disney for drivers’ (Credit: Credit: thematthewknot/Flickr)
The Dragon ‘is like Disney for drivers’ (Credit: thematthewknot/Flickr)
Barnes never had a run-in with the police because he did his speed runs on slow winter weekdays. He admits now his record-setting run wasn’t exactly safe. But he has quit racing The Dragon. He’s a carpenter at his family’s business, theIncredible Christmas Place, a massive holiday-themed shopping village in Pigeon Forge, Tennessee, where he’s responsible for the store’s iconic glockenspiel, a three-storey working clock with hand-poured bells. A work accident left him with arthritis in his wrists and hands so he sold his motorcycle.
Sometimes he goes back up to The Dragon to visit the regulars. They call him “Dragon Slayer”. But the memories are bittersweet.
“I had every turn, every bump, every scar created by an 18-wheeler memorized on that road,” he said. “Man, those were the good days. My mind was so clear.”
For newcomers, Barnes has a simple suggestion: “Stay in your lane. It’ll get bad quick if you don’t.”
If you liked this story, sign up for the weekly bbc.com features newsletter, called “If You Only Read 6 Things This Week”. A handpicked selection of stories from BBC Future, Earth, Culture, Capital, Travel and Autos, delivered to your inbox every Friday.